Τα ΜΜΕ στις ΗΠΑ είπαν ότι η Ευρώπη «νίκησε» τον ιό – Όμως τα lockdown αναδύονται ξανά

Στη Σουηδία υποστήριξαν πως το συνολικό ποσοστό κατά κεφαλήν θανάτων από τον ιό θα είναι τελικά παρόμοιο σε όλες τις χώρες, ανεξάρτητα από τις πολιτικές των απαγορευτικών μέτρων. Φαίνεται πως έχουν δίκιο

Του Ryan McMaken

Απόδοση στα Ελληνικά: Νίκος Μαρής

Τις τελευταίες ημέρες, κυβερνήσεις στην Αυστραλία, την Ευρώπη και τις ΗΠΑ έχουν προχωρήσει στην επιβολή ενός νέου κύματος αναγκαστικών lockdown στο όνομα της καταπολέμησης της εξάπλωσης του COVID-19. Η Αυστραλία επέβαλε αυστηρότατα νέα μέτρα , συμπεριλαμβανομένης της απαγόρευσης της κυκλοφορίας από τις 8 μ.μ. έως τις 5 π.μ. Το CNN αναφέρει:

Αυτοί οι περιορισμοί περιλαμβάνουν την απαγόρευση της κυκλοφορίας στη Μελβούρνη για τις επόμενες έξι εβδομάδες, την απαγόρευση των γαμήλιων συγκεντρώσεων, και την επιστροφή των σχολείων στο καθεστώς της διεξαγωγής μαθημάτων μέσω διαδικτύου…. Μόνο ένα άτομο ανά νοικοκυριό επιτρέπεται να βγαίνει από το σπίτι του μία φορά την ημέρα – εκτός των ωρών της απαγόρευσης – για να ψωνίσει τα απαραίτητα αγαθά, και πρέπει να παραμένει σε ακτίνα 5 χιλιομέτρων (3,1 μίλια) από το σπίτι του.

Εν τω μεταξύ στην Ευρώπη, το Βέλγιο απειλεί με ένα «ολοκληρωτικό lockdown», ακόμη και ενώ έχει ήδη ενισχύσει άλλα μέτρα, κάτι που σημαίνει τώρα ότι «μια οικογένεια ή τα άτομα που συγκατοικούν επιτρέπεται να συναντήσουν μόνο τα ίδια πέντε άτομα πέραν των ατόμων εντός του νοικοκυριού τους, για τις επόμενες τέσσερις εβδομάδες». (Το Βέλγιο βρίσκεται σε κατάσταση απαγορευτικών μέτρων για μήνες, αν και όχι κατ’ όνομα, καθώς ακόμη και μέχρι τους πιο πρόσφατους περιορισμούς, ένα άτομο είχε τη δυνατότητα να συναντηθεί αυτοπροσώπως με μόνο 15 διαφορετικά άτομα την εβδομάδα.)

Άλλες περιοχές της Ευρώπης συζητούν παρόμοια μέτρα. Ο Guardian αναφέρει :

Η Ευρώπη προετοιμάζεται για ένα δεύτερο κύμα κορωνοϊού καθώς τα συνεχιζόμενα κρούσματα αυξάνουν την προοπτική επαναφοράς των περιοριστικών μέτρων…
Η ισπανική περιοχή της Καταλονίας μπορεί επίσης να χρειαστεί να επαναφέρει απαγορευτικά μέτρα, εάν η εμφάνιση νέων κρουσμάτων δεν τεθεί υπό έλεγχο εντός 10 ημερών.
Στη Γαλλία, ο υπουργός Υγείας ζήτησε μεγαλύτερη επαγρύπνηση μετά από μια απότομη αύξηση των περιστατικών Covid-19 στους νέους, και το συμβουλευτικό όργανο δημόσιας υγείας της Γερμανίας δήλωσε ότι «ανησυχεί βαθιά» για την αύξηση των κρουσμάτων τις τελευταίες εβδομάδες.

Η Σερβία και οι γειτονικές της χώρες ανακοινώνουν νέους περιορισμούς και τοπικά lockdown, καθώς οι φορείς του ιού φτάνουν σε νέα υψηλά επίπεδα.

Με αυτούς τους νέους περιορισμούς θα προκύψει μεγαλύτερη οικονομική καταστροφή , περισσότερη ανεργία, περισσότερες αυτοκτονίες, περισσότερες υπερβολικές δόσεις ναρκωτικών και περισσότεροι θάνατοι από καρκίνο. Ο κύκλος αυτός είναι πιθανό να επαναληφθεί, επειδή οι καραντίνες δεν κάνουν τις ασθένειες να εξαφανιστούν. Υποθέτοντας ότι η θεωρία πίσω από τις καραντίνες είναι πραγματικά σωστή , απλά μεταφέρουν την εξάπλωση της νόσου στο μέλλον.

Κατά συνέπεια, γίνεται όλο και περισσότερο φανερό ότι οι πληθυσμοί σε ολόκληρο τον κόσμο πρέπει να αναμένουν από τις κυβερνήσεις τους να συνεχίσουν να τους κλειδώνουν ξανά και ξανά. Ο μόνος τρόπος με τον οποίο θα τελειώσει αυτός ο φαύλος κύκλος είναι εάν (α) οι πληθυσμοί εξεγερθούν κατά των lockdown, ή (β) εάν επιτευχθεί η ανοσία αγέλης, είτε μέσω ευρείας μετάδοσης της ίωσης, είτε μέσω εμβολίου.

Η προτιμώμενη πορεία δράσης εκ μέρους των εμπειρογνωμόνων και των πολιτικών είναι σαφής: κλείδωμα για πάντα, ή έως ότου υπάρξει κάποιο εμβόλιο.

Ο «επιτυχημένος» πρώτος γύρος των lockdown

Ωστόσο, μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, ακούγαμε για το τι μεγάλη επιτυχία σημείωσαν οι καραντίνες στην Ευρώπη και την Αυστραλία. Μια ευρέως χρησιμοποιούμενη φράση στα μέσα ενημέρωσης ήταν ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είχαν «νικήσει» τον ιό.

Τα πραγματικά αποτελέσματα ήταν προφανώς ασήμαντα, αρκεί που επιβλήθηκαν τα απαγορευτικά. Φαινόταν ότι εξ ορισμού μια χώρα που χρησιμοποιούσε την στρατηγική κλειδώματος της κοινωνίας ήταν επιτυχής. Αυτή είναι ίσως η μόνη πιθανή εξήγηση στο γιατί ορισμένοι εμπειρογνώμονες ισχυρίστηκαν γελοιωδώς ότι η Ιταλία –μεταξύ των χειρότερων χωρών στον κόσμο όσον αφορά τους θανάτους που αποδίδονται στον covid – «νίκησε» την ασθένεια με καραντίνες.

Η συνέπεια όλων αυτών των δηλώσεων «θριάμβου» ήταν ότι, εάν υιοθετούνταν αρκετά σκληρά απαγορευτικά μέτρα, τότε ο COVID-19 θα ετίθετο υπό έλεγχο.

Κάποιοι έφτασαν στο σημείο να ισχυριστούν ότι οι καραντίνες θα μπορούσαν να εξαλείψουν την ασθένεια. Οι Αυστραλιανοί γραφειοκράτες της υγείας, για παράδειγμα, δήλωσαν ότι τα απαγορευτικά θα μπορούσαν να προκαλέσουν την πλήρη εξάλειψη της νόσου. Αυτή η ιατρική δημοσίευση για την Αυστραλία υποστήριζε πως «αναμένεται ότι ο ιός θα εξαφανιστεί εντός της Αυστραλίας» εάν διατηρηθούν τα ακραία μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης «για μήνες». Ένας άλλος «ειδικός» διακήρυξε τον Ιούνιο: «Έχοντας φέρει τους αριθμούς των κρουσμάτων [στην Αυστραλία] σε χαμηλό επίπεδο, ίσως να μην χρειαστούμε ξανά απαγορευτικά».

Αλλά αν χρησιμοποιήσουμε τη λογική των ίδιων των υποστηρικτών των κλειδωμάτων, δεν υπήρξε ποτέ κανένας λόγος για να υποθέσουμε ότι τα κλειδώματα μπορούν να «νικήσουν» μια ασθένεια ή να την εξαλείψουν.

Η λογική των lockdown, όπως διατυπώνεται από τους υπερασπιστές της

Ο ισχυρισμός ότι τα υποχρεωτικά lockdown οδηγούν σε λιγότερους θανάτους ήταν πάντα συζητήσιμος. Ορισμένες χώρες με σκληρά lockdown , όπως η Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο, έχουν χειρότερα κατά κεφαλήν ποσοστά θανάτων από τις χώρες και τις περιφέρειες χωρίς υποχρεωτικά lockdown , όπως η Σουηδία στην Ευρώπη, και οι Πολιτείες της Γιούτα και της Αϊόβα στις ΗΠΑ.

Αλλά για χάρη της συζήτησης, ας δεχτούμε ότι τα lockdown βοηθούν στην επιβράδυνση – δηλαδή όχι στην πρόληψη – της μετάδοσης των ασθενειών. (Θα αγνοήσουμε, προς το παρόν, τους θανάτους που προκαλούνται από την ίδια την εφαρμογή των απαγορευτικών.)

Η συλλογιστική λοιπόν είναι η εξής: η επιβράδυνση της μετάδοσης αποτρέπει την υπερχείλιση των νοσοκομείων, οπότε θεωρείται ότι μπορεί να διατηρηθεί ένα ορισμένο ελάχιστο επίπεδο ποιότητας στα ιατρικά ιδρύματα με τη βοήθεια των lockdown. Έτσι, το καλύτερο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι ότι μερικές ζωές θα σωθούν διασφαλίζοντας ότι οι νοσοκομειακές κλίνες θα συνεχίσουν να είναι διαθέσιμες. Όμως, με την πάροδο του χρόνου, ο συνολικός αριθμός των λοιμώξεων είναι ο ίδιος, επειδή τα lockdown δεν κάνουν τίποτα για να εξαλείψουν την ασθένεια.

Κατά συνέπεια, ο αριθμός των ζωών που σώζονται είναι μόνο ο αριθμός των ζωών που θα είχαν χαθεί εξαιτίας της έλλειψης επαρκών νοσοκομειακών πόρων.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτό έχει επιτευχθεί μέχρι στιγμής. Κανένα σύστημα υγείας δεν έχει ακόμη κατακλυστεί, και κανένα σύστημα νοσοκομείου δεν έχει ξεμείνει από ιατρικούς αναπνευστήρες. Οποιεσδήποτε ζωές θα μπορούσαν να έχουν χαθεί λόγω έλλειψης νοσοκομειακών κλινών έχουν σωθεί, είτε λόγω τύχης, είτε λόγω των lockdown – ή και λόγω άγνωστων συνθηκών.

Αλλά πόσες ακριβώς ζωές έχουν σωθεί, και ακριβώς πόσα νοσοκομειακά συστήματα θα είχαν κατακλυστεί χωρίς τα διατάγματα για lockdowns; Αυτό παραμένει άγνωστο και δεν μπορεί να γίνει γνωστό, γιατί οποιοσδήποτε αριθμός προταθεί για το άθροισμα των «ζωών που σώθηκαν» απαιτεί αντιπαραδείγματα. Η ιδέα ότι «εκατομμύρια ζωές» έχουν σωθεί χάρη στα lockdown στις ΗΠΑ και την Ευρώπη είναι αυθεντικό παραμύθι. Επιπλέον, κάθε όφελος που μπορούμε να αποκομίσουμε από τα απαγορευτικά πρέπει να συγκριθεί με την αύξηση των «θανάτων απόγνωσης», την αυξημένη κακοποίηση παιδιών, και των θανάτων λόγω παραμελημένων ιατρικών παθήσεων ως αποτέλεσμα των πολιτικών του lockdown. Και πάλι, φυσικά, υπάρχει το γεγονός ότι τα lockdown συνιστούν παραβίαση των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων της αναζήτησης εργασίας και εισοδήματος.

Από το «ισοπεδώνουμε την καμπύλη» έως το «lockdown μέχρι να βγει το εμβόλιο»

Το γεγονός ότι τα lockdown προκαλούν τεράστια οικονομική, κοινωνική και ψυχολογική καταστροφή ήταν από καιρό προφανές στους πιο οξυδερκείς παρατηρητές. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η στρατηγική του lockdown πλασαρίστηκε αρχικά στο κοινό ως μια αυστηρά προσωρινή και χρονικά περιορισμένη επιλογή.

Κατά τις πρώτες μέρες του πανικού γύρω από τον COVID-19, οι πολιτικοί και οι τεχνοκράτες δικαιολόγησαν τις καραντίνες με το γνωστό σκεπτικό ότι «οι επόμενες δύο βδομάδες είναι κρίσιμες για την επιβράδυνση της εξάπλωσης». Αλλά μετά το σκεπτικό άλλαξε. Είδαμε αυτή τη μετατόπιση να διαμορφώνεται στις αρχές Απριλίου όταν, για παράδειγμα, ο γνωστός υγειονομικός γραφειοκράτης των ΗΠΑ Anthony Fauci ισχυρίστηκε ότι θα ήταν αδύνατο να «χαλαρώσει» η υποχρεωτική κοινωνική αποστασιοποίηση, έως ότου «ουσιαστικά δεν θα υπήρχαν νέα περιστατικά, ούτε θάνατοι για μια ορισμένη χρονική περίοδο». Ο πρώην σύμβουλος του Προέδρου των ΗΠΑ Ezekiel Emanuel επέμενε ότι «η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή» παρά να παραμείνουμε κλειδωμένοι «για τους επόμενους 18 μήνες ή και περισσότερο».

Έκτοτε έχει γίνει ολοένα και πιο σαφές ότι η προτιμώμενη πολιτική των υγειονομικών γραφειοκρατών είναι μια πολιτική μόνιμων lockdown. Τόσο εντός των ΗΠΑ όσο και εκτός, έχουμε ακούσει επανειλημμένα ότι, παγκοσμίως, «η κανονικότητα μπορεί να μην είναι εφικτή προτού γίνει ευρέως διαθέσιμο ένα εμβόλιο».

Τι γίνεται αν δεν υπάρξει εμβόλιο;

Τι γίνεται όμως αν δεν υπάρχει εμβόλιο στον ορίζοντα;

Στις αρχές της εβδομάδας, ο Γενικός Διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (Π.Ο.Υ.), Tedros Adhanom Ghebreyesus, δήλωσε κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου από τα κεντρικά γραφεία του οργανισμού στη Γενεύη: «Ωστόσο, δεν υπάρχει η πανάκεια αυτή τη στιγμή και μπορεί να μην υπάρξει ποτέ.» Ο Βρετανός πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον παραδέχτηκε ότι η ανακάλυψη εμβολίου δεν είναι σε καμία περίπτωση εγγυημένη. Δεδομένης της προϊστορίας των αποτυχημένων προσπαθειών για τη δημιουργία εμβολίων για κορωνοϊούς, δεν υπάρχει λόγος να υποθέσουμε ότι αυτός ο κορωνοϊός θα έχει κάποιο εμβόλιο το 2020, ή το 2021, ή ακόμα και πέραν αυτού.

Ένα πράγμα που μπορούμε να υποθέσουμε, ωστόσο, είναι ότι οι πολιτικοί και οι γραφειοκράτες της υγείας θα επιδιώξουν να συνεχίσουν να κρατούν τον κόσμο σε lockdown επ’ αόριστον. Θέλουν «διαβατήρια ανοσίας». Θέλουν μια αστυνομική δύναμη ικανή να επιβάλλει διατάγματα υποχρεωτικής χρήσης μάσκας, υποχρεωτικών κατ ‘οίκον περιορισμών, και οποιαδήποτε άλλη μορφή «κλειδώματος» που θα θεωρήσουν απαραίτητη.

Θέλουν να διατηρήσουν το μύθευμα ότι οι μόνες δύο διαθέσιμες επιλογές είναι: είτε μια ανεξέλεγκτη μάστιγα που θα οδηγήσει στη συντέλεια του κόσμου, είτε οι ατέρμονες καραντίνες.

Δυστυχώς για τους «ειδήμονες», έχουμε ήδη δει το πιθανό σενάριο που προκύπτει από μια πολιτική χωρίς υποχρεωτικές καραντίνες: Η περίπτωση της Σουηδίας. Το συνολικό κατά κεφαλήν ποσοστό θανάτων της Σουηδίας δεν είναι βέβαια από τα χαμηλότερα. Ωστόσο, οι Σουηδοί ισχυριζόταν πάντοτε ότι μακροπρόθεσμα, το συνολικό ποσοστό κατά κεφαλήν θανάτων από τον ιό θα είναι παρόμοιο σε όλες τις χώρες, ανεξάρτητα από τις πολιτικές των απαγορευτικών μέτρων. Ακόμα και τώρα, ο αριθμός των νεκρών της Σουηδίας είναι καλύτερος από εκείνον του Ηνωμένου Βασιλείου, του Βελγίου, της Ισπανίας και της Ιταλίας, που όλες έχουν θεσπίσει δρακόντεια μέτρα αποκλεισμών. Στην πραγματικότητα, το σουηδικό μοντέλο φαίνεται όλο και πιο προβλεπτικό, καθώς περνάει ο καιρός. Ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη μιλάει για την αύξηση των περιστατικών και για νέα κλειδώματα, ο αριθμός των περιστατικών στη Σουηδία συνεχίζει να μειώνεται, ενώ οι συνολικές περιπτώσεις περίθαλψης σε μονάδες εντατικής θεραπείας έχουν μειωθεί δραστικά . Εν τω μεταξύ, η Σουηδία ήταν «η μόνη μεγάλη οικονομία που κατέγραψε ανάπτυξη κατά το πρώτο τρίμηνο του έτους» ενώ το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης ολίσθαινε στην οικονομική καταστροφή.1


***

Συντάκτης: Ryan McMaken

Ο Ryan McMaken είναι ο αρχισυντάκτης του Mises Wire και του The Austrian στο Ινστιτούτο Ludwig von Mises. Έχει πτυχία στα οικονομικά και στις πολιτικές επιστήμες από το πανεπιστήμιο του Colorado και ήταν αρμόδιος οικονομολόγος του οικιστικού τομέα του Colorado από το 2009 ως το 2014. Είναι συγγραφέας του Commie Cowboys: The Bourgeoisie and the Nation-State in the Western Genre.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Ludwig von Mises

https://www.eleytheriagora.gr/892376654-2/