Στις 23 Ιουλίου 1939 η Τουρκία υπέγραψε με τη Γαλλία εγγύησης της ειρήνης! ....

Στις 23 Ιουλίου  1939 η Τουρκία υπέγραψε  και με τη Γαλλία παρόμοιες δηλώσεις, αφού πρώτα  εξασφάλισε  το Σαντζάκι της  Αλεξανδρέττας από τη Συρία, που η Γαλλία   απέδωσε στην Τουρκία χάριν της μελλοντικής  συμμαχίας.

2. Η περίοδος του Ισμέτ Ινονού (1938-1950)

Τον Νοέμβριο  του 1938 πέθανε ο Ατατούρκ από κίρρωση  του ήπατος. Τον διαδέχθηκε ως Πρόεδρος ο Ινονού. Παρά τις διαφωνίες  του με τον Ατατούρκ σε ορισμένα  θέματα, για παράδειγμα  φιλελευθεροποίηση  της οικονομίας και προτεραιότητα στην Αγγλία έναντι της Σοβιετικής Ένωσης, δεν μεταβλήθηκαν οι άξονες της κεμαλικής  πολιτικής. Στην εξωτερική πολιτική προτεραιότητα είχε το ζήτημα  της  προσάρτησης του Σαντζακίου της Αλεξανδρέττας (Αλεξανδρέττα μετά του κόλπου,  Αντιόχεια, Κιλίς)  από τη Συρία που τελούσε  υπό γαλλική εντολή, ζήτημα που η Τουρκία και νωρίτερα έθετε  στην Κοινωνία των Εθνών και εργάστηκε πυρετωδώς ο υπουργός Εξωτερικών επί Ατατούρκ, ο Ρουσδή  Αράς. 

Μεταπολεμικά η ανεξάρτητη Συρία  δεν αναγνώρισε την πράξη αυτή. 

Καθώς η Βουλγαρία έθετε ζήτημα επιστροφής  της Νοτίου  Δοβρουτσάς  μετά τον   ακρωτηριασμό  της Τσεχοσλοβακίας (Σεπτέμβριος 1938) στο Μόναχο, κάτι που απέρριπτε κατηγορηματικά η Ρουμανία , από φόβο ανακίνησης  και ζητήματος Τρανσυλβανίας από τους Ούγγρους, η Τουρκία, εκφράζοντας την αγγλική   πολιτική, δεν ασκούσε πίεση στο Βουκουρέστι, διεμήνυε όμως στη Σόφια ότι έπρεπε  πρώτα  να προσχωρήσει στη Βαλκανική  Συνεννόηση και μετά να ανακινήσει το ζήτημα Νοτίου  Δοβρουτσάς, κάτι που απέρριπτε η Σόφια.  

Η Τουρκία  υπέγραψε  με την Αγγλία στις 12 Μαΐου  1939  δηλώσεις κοινής εγγύησης  της ειρήνης.  Στις 23 Ιουλίου  1939 η Τουρκία υπέγραψε  και με τη Γαλλία παρόμοιες δηλώσεις, αφού πρώτα  εξασφάλισε  το Σαντζάκι της  Αλεξανδρέττας από τη Συρία, που η Γαλλία   απέδωσε στην Τουρκία χάριν της μελλοντικής  συμμαχίας. Οι αγγλο-γαλλο-τουρκικές  δηλώσεις   ήταν το προοίμιο   μιας  αγγλο-γαλλο-τουρκικής  συμμαχίας. 

Η τριπλή αγγλο –γαλλο-τουρκική  συνθήκη  αμοιβαίας  βοήθειας  αμυντικού χαρακτήρα  και η στρατιωτική σύμβαση υπογράφτηκαν στις 19 Οκτωβρίου του 1939. Επρόκειτο για μια τριμερή αμυντική συμμαχία, στρεφόμενη κατά της Ιταλίας   και με ισχύ μονάχα  στη Μεσόγειο. Ο Ινονού  απέφυγε να συνδέσει  την τριμερή  αμυντική  συμφωνία με τη Βαλκανική  Συνεννόηση, διασκεδάζοντας γερμανικές  υποψίες για περικύκλωση  της Γερμανίας από την  Αγγλία.  Αλλά οι δυνατότητες της Αγγλίας να παράσχει αποτελεσματική στρατιωτική βοήθεια στην Τουρκία ήταν περιορισμένες Μετά την υπογραφή  του  γερμανικό-σοβιετικού συμφώνου μη επίθεσης της 23ης Αυγούστου 1939  και την έναρξη του Δευτέρου  Παγκοσμίου Πολέμου, η Σοβιετική Ένωση ήταν ένας απρόβλεπτος παράγοντας  για την Τουρκία.   

Η ανακίνηση ζητήματος  αναθεώρησης  του καθεστώτος των Στενών (ανοίγματος των Στενών για  απρόσκοπτη διέξοδο σοβιετικών πλοίων στη Μεσόγειο)  από τον σοβιετικό υπουργό Εξωτερικών  Βιατσεσλάβ Μολότωφ  κατά  την επίσκεψη στη Μόσχα του νέου Τούρκου υπουργού  Εξωτερικών Σουκρί  Σαράτσογλου (τέλη Σεπτεμβρίου-αρχές  Οκτωβρίου 1939) και η επίθεση της Σοβιετικής  Ένωσης κατά της Φιλανδίας (χειμώνας 1939-40) προκάλεσαν την ανησυχία της Τουρκίας.  

Όταν στις 10 Ιουνίου 1940 η Ιταλία εισήλθε στον πόλεμο, η Τουρκία δεσμευόταν με βάση τη συνθήκη της 19ης Οκτωβρίου 1939 να στραφεί κατά της Ιταλίας. Αλλά η Γαλλία είχε καταρρεύσει και το ένα μέλος της συμμαχίας δεν υπήρχε. Η έλλειψη  ουσιαστικής στρατιωτικής  βοήθειας  από την Αγγλία, η κατάρρευση της Γαλλίας και η αβέβαιη στάση της Σοβιετικής Ένωσης συντέλεσαν  ώστε η Τουρκία να χαράξει την πολιτική της ουδετερότητας  στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Είναι χαρακτηριστικό  ότι η Τουρκία, παρά το διμερές  ελληνοτουρκικό κλίμα φιλίας, αρνήθηκε να υπογράψει στρατιωτική σύμβαση με την  Ελλάδα, ισχυριζόμενη ότι είναι αρκετή η Βαλκανική Στρατιωτική Σύμβαση του 1936/ 37 που όμως στρεφόταν  μόνο  κατά της Βουλγαρίας. Αρνήθηκε  να αναλάβει δεσμεύσεις εκτός βαλκανικού πλαισίου. Όταν  η Ελλάδα  δέχτηκε την ιταλική επίθεση, η Τουρκία δεν δεσμευόταν  βάσει κάποιας στρατιωτικής σύμβασης να κηρύξει πόλεμο στην Ιταλία.  Λίγο πριν από  τη γερμανική επίθεση κατά της Ελλάδος, με γερμανική παρέμβαση υπογράφτηκε  η Βουλγαρο-Τουρκική  Διακήρυξη Φιλίας της 17ης   Φεβρουαρίου 1941 και η Βουλγαρία εξασφαλίστηκε από ενδεχόμενο τουρκικό κίνδυνο. 

 

Ως ουδέτερη χώρα η Τουρκία απέφυγε τις καταστροφές του πολέμου, το 1941/43 πωλούσε χρώμιο  στην Αγγλία και οι αγγλικές  μυστικές υπηρεσίες είχαν καταστρώσει εκτενές κατασκοπευτικό δίκτυο στην Άγκυρα και στην Κωνσταντινούπολη, τα 1943 /44 πωλούσε χρώμιο στη Γερμανία,  αλλά κατά βάση δεν επέτρεπε σε γερμανικά πλοία να  εφοδιάζουν μέσω Στενών το γερμανικό στρατό  στις επιχειρήσεις του  εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. 

Παρά την αποφυγή των δεινών του πολέμου-σε σύγκριση με την κατεχόμενη Ελλάδα- η Τουρκία, για να αντιμετωπίσει δήθεν τα βάρη του πολέμου,  επέβαλε  το 1942  φόρο μεγάλης  ακίνητης περιουσίας σε Έλληνες, Αρμένιους και Εβραίους. Απέβλεπε στον  οικονομικό στραγγαλισμό των θρησκευτικών μειονοτήτων. Χιλιάδες Έλληνες εκποίησαν την κινητή και ακίνητη περιουσία  τους για την καταβολή του άδικου αυτού υψηλού φόρου, όσοι αδυνατούσαν να τον καταβάλουν  εκτοπίζονταν  κοντά στο Ερζερούμ  για την κατασκευή οδικών έργων.  

Η επίθεση του Χίτλερ εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης το 1941 και το 1942 από το νότο  συντέλεσε στη Τουρκία στην αναβίωση παντουρκικών σχεδίων,  όπως και στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Νεαρά  κυρίως άτομα πίστευαν ότι ο Χίτλερ θα συνέτριβε  τη Σοβιετική Ένωση και θα απελευθέρωνε  τους τουρκογενείς πληθυσμούς του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας από  τον άθεο  εβραιομπολσεβικισμό, δημιουργώντας ένα μεγάλο παντουρκικό κράτος,  η Τουρκία έπρεπε να συνδράμει, συμπαρατασσόμενη με τους Γερμανούς. 

Πρόκειται για  το κίνημα των Γκρίζων Λύκων του Αλπαρσλάν Τουρκές ( από τη Λευκωσία)  που μέχρι το 1945  ήταν ανεκτοί από το Ινονού,κατόπιν  καταδιώχθηκαν , αλλά το 1965 ίδρυσαν πολιτικό κόμμα. Η Τουρκία  διέκοψε τις  διπλωματικές  σχέσεις με τη Γερμανία στις 2 Αυγούστου  1944  και κήρυξε πόλεμο στη Γερμανία  στις αρχές του 1945, όταν η καθολική ήττα της Γερμανίας ήταν  ορατή. 

Το έτος 1945 η Τουρκία αντιμετώπιζε τις πιέσεις του Στάλιν για αναθεώρηση της Σύμβασης του Μοντραί , για εγκατάσταση   σοβιετικών βάσεων  στα Στενά και για επιστροφή των αρμενικών επαρχιών Καρς και Αρδαχάν. Θύμα  της σοβιετοφοβίας υπήρξε και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που προέβη σε άρση του βουλγαρικού εκκλησιαστικού σχίσματος ( 1872-1945).  

Η σοβιετική απειλή έστρεψε  την Τουρκία προς τις Ηνωμένες Πολιτείες  και το δυτικό κόσμο. Αυτή η στροφή είχε συνέπεια και για το πολιτικό σύστημα της Τουρκίας, καθόσον τώρα επιτράπηκε  ο πολιτικός   πλουραλισμός και η λειτουργία πολιτικών κομμάτων το 1946. Σπουδαιότερο ήταν το Δημοκρατικό  Κόμμα  των Αντνάν  Μεντερές και Τζελάλ  Μπαγιάρ που υποστηριζόταν από  ισλαμικούς  κύκλους. Μέχρι  τον Ιούλιο του 1946 που έγιναν  οι πρώτες εκλογές δεν είχε χρόνο να οργανωθεί, τις εκλογές τον Ιούλιο του 1946  κέρδισε το Ρεπουμλικανικό Λαϊκό Κόμμα. 

Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1950, η κατάσταση άλλαξε ριζικά. Άρχιζε η δοκιμασία  ενός σχίσματος μεταξύ  Κεμαλισμού  και φιλοϊσλαμικών/ισλαμικών κομμάτων που διαρκεί μέχρι σήμερα. Υπήρχε όμως μια δικλίδα ασφαλείας για τους Κεμαλικούς. Επί Ινονού  είχε συσταθεί  το Εθνικό  Συμβούλιο Ασφαλείας, αποτελούμενο κυρίως από στρατηγούς, για να ελέγχει τα όρια των φιλοϊσλαμικών/ισλαμικών κομμάτων  και να διαφυλάσσει  τον κοσμικό  χαρακτήρα του κράτους. Σήμερα, επί Ερντογάν, είναι αποδυναμωμένο.   

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ 

Πλησιάζει το τέλος του Ερντογάν - Η διαδρομή από τον Κεμάλ μέχρι τον «Σουλτάνο»

*******

Τελευταίες δημοσιεύσεις