Το πάθημα της Μεσαιωνικής Κύπρου, και τα μνημόνια του σήμερα, σε Ελλάδα και Κύπρο!...

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Στο παρόν κείμενο, θα ασχοληθούμε με το πάθημα της μεσαιωνικής Κύπρου.

Η ιστορία που θα μελετήσουμε είναι παντελώς άγνωστη στον ελλαδικό λαό και λόγω της εμπλοκής σ' αυτήν πάλι Ισραήλ-σιωνισμού, οι ανθέλληνες και ελλαδικοί ιστορικοί-δημοσιογράφοι δεν πρόκειται ποτέ να την μελετήσουν.

Ο μηχανισμός αποδώσεως γελοίων χαρακτηρισμών όπως "αντισημίτης" είναι πλήρως αναπτυγμένος και καραδοκεί.... Και δεν είναι ο χαρακτηρισμός που τρομάζει τον εσμό των ανεγκεφάλων αλλά η στέρησις των οικονομικών οφελημάτων που θα επακολουθήση καθώς και η απομόνωσή τους από τα "κανάλια"..... και η οικονομική στενότητα δεν βοηθά στην προβολή της ματαιοδοξίας των ουδαίων ρωμηών άρα δεν υποφέρεται..... έτσι στρέφονται με πείσμα εναντίον της Φυλής και της Πατρίδος....

Και αυτό το γνωρίζουν καλά τα "ξένα κέντρα".

Ο εβραϊκός λαός πάντα στα ιστορικά χρόνια είχε καλές σχέσεις με την Ισπανία, το βιβλικό Σεφαράδ. Πολλές χιλιάδες εβραίων είχαν εγκατασταθεί εκεί και γνώρισαν την μεγαλύτερη από όλη την διασπορά οικονομική και πολιτιστική πρόοδο. Αλλά και σε κάθε αυλή ευγενούς, Ισπανού ή Άραβα, υπήρχαν εβραίοι σύμβουλοι, διπλωμάτες, χρηματιστές και γιατροί. Ακόμη και το προξενιό των βασιλέων Φερδινάδου και Ισαβέλλας πραγματοποιήθηκε από τον μεγαλο-χρηματιστή Αβραάμ Σενιόρ, που ήταν και αρχιραββίνος της Καστίλης.

Στην Ισπανία βέβαια είχαν εγκατασταθεί και πολλοί Άραβες οι οποίοι προσπάθησαν να κυριαρχήσουν. Ο πόλεμος Ισπανών-Αράβων έληξε με την νίκη των Ισπανών στην Γρανάδα και με την συνειδητή απόφαση των Ισπανών καθολικών γιά ένα αμιγώς καθολικό κράτος. Έτσι, στην Αλάμπρα στις 31 Μαρτίου 1492 υπεγράφη το έγγραφο διωγμού των μη καθολικών από την Ισπανία. Οι Εβραίοι είχαν συμμαχήση με τους Άραβες κι όταν επεκράτησαν οι καθολικοί έπεσαν σε δυσμένεια. Οι καθολικοί διέταξαν τους μη καθολικούς να βαπτισθούν χριστιανοί ή εντός τετραμήνου να αποχωρήσουν από την Ισπανία δημιουργώντας έτσι το απόλυτα καθολικό κράτος.

Αναγκαστικά τότε πολλοί εβραίοι βαπτίσθηκαν χριστιανοί διατηρώντας όμως στα σπίτια τους με φανατισμό την εβραϊκή πίστη και απετέλεσαν την κοινότητα των "μαράνος". Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο ο γνωστός ζωγράφος Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, ο επονομαζόμενος Ελ Γκρέκο, αναγκάσθηκε να γίνη καθολικός για να μπορέση να εγκατασταθή στο Τολέδο όπου και μεγαλούργησε. Είναι τελείως λάθος να λέμε ότι οι Ισπανοί εξεδίωξαν τους εβραίους από την Ισπανία.
Το σωστό είναι ότι οι Ισπανοί έδιωξαν όλους τους μη καθολικούς από την Ισπανία.

Σήμερα οι εβραίοι, λόγω του ότι κατέχουν τα ΜΜΕ και ελέγχουν πολιτικούς και ακαδημαϊκούς παγκοσμίως, προωθούν εντέχνως την ανιστόριτη άποψη ότι οι Ισπανοί κατεφέρθησαν ειδικά εναντίον των εβραίων και τους εξεδίωξαν. Φυσικά αυτό ισχυρίσθηκαν και εδώ σε χαζο-φιέστες τύπου "Θεσσαλονίκη-πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης" και το 1992 σε παγκόσμιες εκδηλώσεις για τα "400 χρόνια από τον διωγμό από την Ισπανία". (πρόεδρος του συντονιστικού οργάνου των παγκοσμίων εκδηλώσεων για τα 400 χρόνια του "διωγμού" ήταν ο ελληνο-αμερικανός πρώην βουλευτής Τζων Μπραδήμας ο οποίος εξαργύρωσε έτσι τον διωρισμό του σαν πρόεδρος στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης το οποίο είναι απόλυτο όργανο του σιωνισμού).

Το γεγονός βέβαια παρέμεινε ότι πολλές χιλιάδες εβραίων της Ισπανίας, οι οποίοι λόγω βαθειάς θρησκευτικής πίστης δεν εδέχθησαν να χριστιανοποιηθούν έστω και στα ψέμματα, οδηγήθηκαν στην εντός τετραμήνου απέλασή τους από την Ισπανία. Αυτός ο ξεριζωμός ήταν οδυνηρός αν μπορούμε να φαντασθούμε φάλαγγες προσφύγων με την κινητή τους περιουσία μόνο να οδεύουν προς έναν πιθανά φιλόξενο άγνωστο κόσμο, ο οποίος κατέληξε (όχι τυχαία) ευτυχώς γι' αυτούς να είναι η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Είναι ευνόητο ότι αυτοί οι άνθρωποι ξεπούλησαν όσο-όσο την ακίνητη περιουσία τους σε χαμηλή τιμή.

Είναι εκπληκτικό όμως το ότι οι πλούσιοι εβραίοι με επιρροή σε κράτη και κυρίως στον Σουλτάνο, δημιούργησαν ευνοϊκό κλίμα για την ασφαλή μετεγκατάσταση των προσφύγων με προϋποθέσεις οικονομικής και πολιτιστικής αναπτύξεως.Ανεπτύχθη ένα εκπληκτικό δίκτυο, σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης, καθοδηγήσεως των εβραίων προσφύγων σε ασφαλείς περιοχές. Μέχρι το καλοκαίρι του 1492, περίπου εκατό χιλιάδες εβραίων πέρασαν στην γειτονική Πορτογαλία με "εισητήριο" οκτώ κρουσάδα γιά κάθε ενήλικα αλλά με την συμφωνία ότι θα παραμείνουν μόνο οκτώ μήνες και ακολούθως η κυβέρνηση θα τους βρή πλοία για να μεταβούν όπου επιθυμούν.

Με διάφορες μεθοδεύσεις και "φιλοδωρήματα" όμως η οκτάμηνη άδεια παραμονής έγινε απεριόριστη και η κατάσταση βελτιώθηκε με την άνοδο στον θρόνο του νεαρού βασιλέα Μανοέλ το 1495. Τον Νοέμβριο του 1496, υπεγράφη συμφωνία γάμου ανάμεσα στην κόρη των Ισπανών βασιλέων και τον Πορτογάλο με ειδική όμως παράγραφο περί διωγμού των ΜΗ ΚΑΘΟΛΙΚΩΝ από την Πορτογαλία εντός δέκα μηνών, κατ' απαίτηση των γονέων της νύφης. Το 1497 τον Μάρτιο έγινε στην Πορτογαλία υποχρεωτική βάπτιση 20.000 εβραίων ώστε να μην απελαθούν. Δεκάδες χιλιάδες άλλοι πλούσιοι εβραίοι έγιναν χριστιανοί διατηρώντας όμως κρυφά την πίστη τους.

Τα κύρια πρόσωπα της εξιστορήσεώς μας είναι οι, εκχριστιανισμένοι θεωρητικά αλλά συνειδητά εβραίοι, απόγονοι κάποιας μεγάλης οικογένειας που έδωσε γιατρό και χρηματιστή στον βασιλέα της Αραγωνίας τον 12ο αι., σύμβουλο στον Αλφόνσο ΧΙ της Καστίλης τον 14ο αι., οικονομικό σύμβουλο στον βασιλέα της Αραγωνίας μέχρι το 1452. Πρόκειται για απογόνους της οικογενείας Μπενβενίστε.

Ο Σεμά και ο Μαΐρ Μπενβενίστε, και σαν χριστιανοί Φρανσίσκο και Ντιόγκο Μεντές, βρίσκονται στην Πορτογαλία. Τό 1497, ο Βάσκο Ντε Γκάμα, χρηματοδοτούμενος, καθοδηγούμενος και υποστηριζόμενος υλικά και τεχνικά μόνο από εβραίους, ανοίγει τον εμπορικό δρόμο μέσω ακρωτηρίου Καλής Ελπίδας από Αφρική, δημιουργώντας τεράστιες ευκαιρίες κέρδους σε επιχειρηματίες της Πορτογαλίας για διανομή σ' όλη την Ευρώπη των μπαχαρικών, πολυτίμων λίθων και άλλων αγαθών της Ασίας τα οποία τώρα δεν έρχονται με καραβάνια από Ερυθρά θάλασσα, μέσω Αιγύπτου στην Βενετία.

Για τους μορφωμένους εβραίους, το κέρδος που μπορεί να έρθη από την Ινδία είναι δεδομένο αφού περιγράφεται και στο ιερό τους βιβλίο της παλαιάς διαθήκης 1 ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ κεφ 10 εδάφια 10-11-12 κλπ. Και πράγματι, ακολουθεί τεράστια οικονομική πρόοδος για την Πορτογαλία και οικονομικός μαρασμός για την Βενετία. Οι "Πορτογάλοι" έμποροι που εκμεταλλεύονται αυτή την τεράστια νέα ευκαιρία, είναι οι εβραίοι. Κυρίως όμως οι αδελφοί Μεντέζ ή Μπενβενίστε, οι οποίοι ήσαν έμποροι πολυτίμων λίθων και τώρα ιδρύουν "τραπεζικό οίκο" και είναι οι σχεδόν αποκλειστικοί εισαγωγείς των αγαθών τα οποία καταφθάνουν από την Ασία, από το 1503 και μετά, με ξέφρενους ρυθμούς. (μέχρι και τριάντα πλοία σε μία ημέρα).

Ο πρώτος σταθμός των πλοίων είναι η Λισαβώνα, η οποία, εκεί που ήταν έτοιμη να καταρεύση οικονομικά, ξαφνικά άρχισε να αποκτά απίστευτο πλούτο. Οι αδελφοί Μεντέζ βρήκαν καταλληλότερο σταθμό εισαγωγής αγαθών στην κεντρική Ευρώπη, το λιμάνι της Αμβέρσας, το οποίο, με ούριο άνεμο απείχε μόνο δέκα μέρες από την Λισαβώνα. Μία πόλη που φυτοζωούσε, ξαφνικά κι αυτή δεν πιστεύει τον πλούτο που την περιτριγυρίζει. Απίστευτη οικονομική άνοδος και εμπορικός οργασμός δημιουργείται από τους εβραίους κυρίως και ταυτόχρονα αδυνατίζει και μαραζώνει η ωραία Μπρυζ, άλλοτε εμπορικό κέντρο της Φλάνδρας αλλά αδυνατίζει και η άλλοτε κραταιοτάτη Βενετία. Έχουμε την θλιβερή, ίσως και λίγο υπερβολική, διαπίστωση του Βενετού πρέσβυ, ότι, όση εμπορική κίνηση έχουμε εμείς (οι Βενετοί) σε ένα χρόνο την έχει η Αμβέρσα σε μία ημέρα....

Οι Βενετοί, αντιλαμβανόμενοι αμέσως την δραματική θέση στην οποία περιήλθαν, αποφασίζουν να προτείνουν συμφωνία στον βασιλέα της Πορτογαλίας σχετικά με την διακίνηση των αγαθών από Καλκούτα. Σαν διαπραγματευτή επιλέγουν κάποιον εξόριστο κάτοικο Πορτογαλίας, πολύ μορφωμένο και ικανό, ο οποίος τώρα ζεί στην Ιταλία. "Όλως συμπτωματικώς" είναι ο πολυταξιδεμένος εβραίος Δόγης Ισαάκ Αμπραβανέλ. Παρά τις "προσπάθειές" του, για τις οποίες τιμήθηκε από την Βενετική ηγεσία, δεν κατάφερε τίποτε. Ο Εβραϊσμός της Πορτογαλίας γνωρίζει τεράστια οικονομική άνθιση ώστε αρχίζουν, για πρώτη φορά μετά από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70μ.χ., σκέψεις για εκπλήρωση των ονείρων του παγκόσμιου εβραϊσμού και οι Βενετοί είχαν την αφέλεια να πιστεύσουν ότι ήταν δυνατόν ένας ιδεολόγος-μορφωμένος συνειδητός Εβραίος θα μπορούσε να λειτουργήση κατά των συμφερόντων του λαού του.

Αυτές είναι καλο-στημένες παγίδες στις οποίες οι εβραίοι έχουν γίνει ειδικοί πλέον. Έχουν την μοναδικοί ικανότητα να πείθουν ότι είναι αναντικατάστατοι διαμεσολαβητές αλλά λειτουργούν πρωτίστως για τα απόλυτα συμφέροντα του λαού τους και μετά για οτιδήποτε άλλο. Όπου υπάρχει έστω υποθετική σύγκρουσις συμφερόντων εβραϊσμού-άλλου κράτους, οι εβραίοι διαμεσολαβητές έχουν την ικανότητα να πείθουν ότι προσπάθησαν συνειδητά αλλά δεν τα κατάφεραν. 

(Ή μήπως έχουμε την αφέλεια να πιστεύουμε κι εμείς ότι όταν κάνουν "πηγαδάκι" η υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ, ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, ο υπεύθυνος του συμβουλίου ασφαλείας των ΗΠΑ και ο διαμεσολαβητής των ΗΠΑ για την Κύπρο, που είναι όλοι εβραίοι, συζητούν για το καλό της Κύπρου; 

Όχι βέβαια, τα συμφέροντα του Ισραήλ στην περιοχή κοιτούν να προασπίσουν και να πείσουν τους ανοήτους ότι δουλεύουν για το καλό της νήσου. Η ιστορία δίνει τις απαντήσεις σ' αυτό το θέμα).

Όσο κι αν ήταν απίστευτα προσοδοφόρα η νέα αυτή οικονομική κατάσταση για τους εβραίους, δεν συνέβαινε το ίδιο με την ασφαλή διαβίωσή τους. Αντίθετα, σ' αυτόν τον τομέα διαρκώς χειροτέρευαν τα πράγματα ώσπου το 1506, ξεσπούν ταραχές στην Λισσαβώνα εναντίον των νεο-χριστιανών κρυφο-εβραίων με αποτέλεσμα την δολοφονία εκατοντάδων απ' αυτούς. Ακόμη χειρότερα, ο βασιλέας ζητά από τον Πάπα το 1515, να δημιουργηθούν ιεροεξεταστήρια στην Πορτογαλία. Όμως, οι κρυφο-εβραίοι, με άψογη συνέπεια, απόλυτο συντονισμό κινήσεων, διαρκή επαγρύπνηση και σκληρές διαπραγματεύσεις, δωροδοκούν διαρκώς και με πλούσια δώρα τους Παπικούς και μεταθέτουν συνεχώς την εφαρμογή της Ιεράς εξετάσεως. Κύριος μοχλός των κινητοποιήσεων των εβραίων είναι ο οίκος Μεντέζ. Ο οίκος Μεντέζ, λόγω των εμπορικών του δραστηριοτήτων δημιουργεί αντιπροσωπείες σε πολλές μεγάλες πόλεις της Ευρώπης όπως, Λυών, Φερράρα, Βενετία κ.ά.

Αυτό το εμπορικό δίκτυο αρχίζει να βοηθά στην διαφυγή κυνηγημένων εβραίων στέλνοντάς τους από τον ένα εμπορικό σταθμό στον άλλο. Σε λίγο, η εμπειρία αυτών των κινήσεων αποδεικνύεται σωτήρια ακόμη και για τους πρωταγωνιστές. Εν τω μεταξύ, η εμπορική κίνηση στην Αμβέρσα ξεπερνά κάθε προσδοκία. Τα κέρδη είναι απίστευτα μεγάλα και οι συνθήκες διαβιώσεως των νεο-χριστιανών κρυφο-εβραίων είναι ικανοποιητικές.

Η διοίκηση της πόλεως, αναγνωρίζοντας το ότι ο ξαφνικός πλούτος τους προέρχεται από τους κρυφο-εβραίους, τους χαρίζουν, το 1511, ακόμη και πολιτιστικά κέντρα. Η ανάπτυξη αυτή απαιτεί άριστη διαχείριση του εμπορικού οίκου Μεντέζ. Γι' αυτό ο Φρανσίσκο Μεντέζ στέλνει, το 1512, τον αδελφό του Ντιόγκο για μόνιμη εγκατάσταση στην Αμβέρσα. Σύντομα δε, το υποκατάστημα της Αμβέρσας αποκτά μεγαλύτερη οικονομική ευρωστία κι απ' αυτό το κεντρικό κατάστημα της Λισαβώνος. Αυτό δεν είναι παράδοξο.

Σίγουρα οι Μεντέζ θέλουν να αυξήσουν τις εργασίες του κύκλου τους έξω από την Ισπανία και Πορτογαλία, "τιμωρώντας" κατ' αυτό τον τρόπο τους ανηλεείς διώκτες του λαού των. Ως γνωστόν η εκδίκηση με οποιονδήποτε τρόπο και οποιαδήποτε στιγμή αποτελεί κύριο άξονα της εβραϊκής σκέψεως.... Ήδη, το 1525, το κατάστημα της Αμβέρσας έχει την αποκλειστικότητα στο πιπέρι και τα μπαχαρικά. Επίσης, το ίδιο κατάστημα είναι επικεφαλής του μεγάλου συνδικάτου εισαγωγέων Ευρώπης, το οποίο σε συνεργασία με τον αποκλειστικό εισαγωγέα από Ασία, βασιλιά Μανοέλ της Πορτογαλίας, κανονίζει τις αγορές ολοκλήρων φορτίων.

Η συμφωνία με τον βασιλιά γίνεται με ετήσιο διακανονισμό υπολογίζοντας περίπου τα φορτία και την τιμή τους. Ο βασιλιάς εισπράττει έτοιμο χρήμα που το έχει ανάγκη, και οι εβραίοι μεταπωλούν το εμπόρευμα σε πολλαπλάσια τιμή εισπράτωντας αστρονομικά ποσά. Ο βασιλιάς έτσι, δεν έχει τρόπους και μηχανισμούς διανομής και πωλήσεως των αγαθών και πλέον εξαρτάται απόλυτα από τους Μεντέζ διότι έχει συνηθίσει στο έτοιμο χρήμα. Κατ' αυτόν τον τρόπο άρχισε η οικονομική εξάρτηση του βασιλικού οίκου από τους διωκομένους.

Η εκδίκηση αρχίζει.... Το κατάστημα της Αμβέρσας, υπό την διεύθυνση του ικανότατου Ντιόγκο, μετατρέπεται σε κεντρικό της Ευρώπης και απλώνει τις δραστηριότητές του σε Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία, επανδρώνοντας τις αντιπροσωπείες κυρίως με κρυφο-εβραίους από την Πορτογαλία-Ισπανία ενώ σύντομα ο Ντιόγκο αναγορεύεται σε βασιλιά των μπαχαρικών.

Ο μυθικός πλούτος που αποκομίζει ο οίκος Μεντέζ, επιτρέπει δραστηριότητες όπως αυτή της αναλήψεως της ευθύνης της μεταφοράς 200.000 φιορινιών από τον βασιλέα της Πορτογαλίας προς τον Γερμανό αυτοκράτορα προς αντιμετώπισιν των Τούρκων. Να σημειώσουμε εδώ ότι τα χρήματα αυτά έδωσαν την νίκη στους Αυστριακούς επί των Τούρκων έξω από την Βιέννη, αλλά την ίδια ακριβώς εποχή οι Μεντέζ πείθουν τους Τούρκους να δέχονται εβραίους πρόσφυγες με δικαιώματα και φοροαπαλλαγές. Διπλό παιχνίδι λοιπόν.

Επίσης, δανείζουν στον βασιλέα της Αγγλίας Ερρίκο τον 8ο, ο οποίος μετέφερε την οικονομική του έδρα στην ...Αμβέρσα αντί της Φλωρεντίας, με αποτέλεσμα την καταράκωση της Φλωρεντιανής οικονομίας. Το κέρδος των Μεντέζ υπολογίζεται γύρω στα 400.000 φιορίνια Μετά το 1525 η Αμβέρσα αποκτά τόσο κρυφο-εβραϊκό πληθυσμό που την μετατρέπει σε δική τους αποικία γεμάτη με εμπόρους, ανθρώπους των γραμμάτων και κάθε είδους επαγγελματίες. Οι ντόπιοι, που έγιναν πλούσιοι λόγω των δραστηριοτήτων και των επιλογών των Μεντέζ, θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να μην θιγούν οι νεο-χριστιανοί συμπολίτες τους.

Το 1528 ο Φρανσίσκο Μεντέζ, στα φανερά χριστιανός αλλά μυστικά ραββίνος και μιας κάποιας ηλικίας, παντρεύεται την δεκαοκτάχρονη Βεατρίκη Ντε Λούνα στα φανερά, ή Γρασία Νάσι στα εβραϊκά (Γκρασία στα ισπανικά-->Άννα στα εβραϊκά-->Χαρά στα ελληνικά), αδελφή του πρώην γιατρού των ανακτόρων Δόκτωρα Μιγκέζ. Το όνομα Νάσι δεν είναι τυχαίο αλλά σημαίνει πρίγκηπας. Νάσι υπήρξαν αρκετοί στην εβραϊκή ιστορία. Τον τίτλο έπαιρναν όσοι έπειθαν ότι ήταν άξιοι ηγέτες και μερικές φορές ο τίτλος ανεγνωρίσθη από χριστιανούς κυβερνήτες. Στην Ισπανία, τον 11ο μ.χ. αιώνα, Νάσι ήταν ο ραββίνος Σολομών και ο γιός του Σεσέτ.
Αυτή είναι καταγωγή της Ντόνα Γρασία η οποία θα καθιερωθή ως η ηρωικότερη εβραία της σύγχρονης ιστορίας. Απ' αυτό τον γάμο βλέπουμε ότι ενώνονται δύο ιδιαίτερα προικισμένοι και ικανοί άνθρωποι, εκπρόσωποι δύο μεγάλων καταξιωμένων οικογενειών, με τίτλους, με ιστορία αλλά κυρίως με βαθύτατη εβραϊκή κουλτούρα και γνώση του εβραϊσμού και των πεπρωμένων του αλλά κυρίως με γνώση της αποστολής της δικής των και του λαού των αλλά και με οικονομική αφθονία προς πραγμάτωση αυτών που οι ίδιοι θεωρούν αποστολή. Για την ώρα έθεσαν ως στόχο τον απεγκλωβισμό του λαού τους από την ιερά εξέταση και σταδιακή μεταφορά τους στην Οθωμανική γή (όπου και το Ισραήλ).

Το μέγα ζήτημα της ιεράς εξετάσεως απασχολεί έντονα τους Μεντέζ, οι οποίοι μπορούν να κατανοήσουν ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για τους εβραίους στην χριστιανική Ευρώπη. Η κατάσταση στην Ισπανία και Πορτογαλία μπορεί να επακολουθήση παντού. Ήδη, ο νεοδιορισθής, το 1530, από τον βασιλιά περιφερειάρχης στην Αμβέρσα, συλλαμβάνει τον Φεβρουάριο του 1531, σαν αιρετικούς, τον Ντιόγκο και άλλους δύο συνεργάτες τους. 

Δείχνοντας όμως τις εγγυητικές επιστολές που είχαν καταφέρει προνοούντες να πάρουν από τον αυτοκράτορα προ πενταετίας, αφέθησαν την ίδια μέρα ελεύθεροι.

Ένα χρόνο αργότερα όμως, το 1532 τον Ιούλιο, ένας εβραίος που κατέληξε στην Θεσσαλονίκη και ο οποίος ευεργετήθηκε από τους Μεντέζ, γυρίζει στην Αμβέρσα και προδίδει με κάθε λεπτομέρεια τις δραστηριότητες του Ντιόγκο. Όταν ο αυτοκράτωρ μαθαίνει τι ακριβώς συμβαίνει, σκανδαλίζεται και εξοργίζεται διατάσοντας την άμεση σύλληψη του Ντιόγκο ο οποίος δέσμιος μεταφέρεται στις φυλακές των Βρυξελλών και εκδίδει οδηγία απαγορεύουσα την είσοδο νεο-χριστιανών κρυφο-εβραίων στις Κάτω Χώρες. 

Τότε είναι που η παγκόσμια συντονισμένη δράση των απανταχού εβραίων γυρίζει κυριολεκτικά τον κόσμο ανάποδα. Ποτέ τόσοι επίσημοι μαζί δεν υποστήριξαν την αθωότητα ενός ανθρώπου.

Πρώτα-πρώτα οι κυβερνώντες την Αμβέρσα ούτε λίγο ούτε πολύ κατηγορούν τον αυτοκράτορα ότι παρανόμησε και ότι μόνο αυτοί και κανείς άλλος δεν μπορεί να κρίνει τον Ντιόγκο. Συντονισμένα οι πρέβεις της Ισπανίας, της Γένοβας και της Φλωρεντίας απευθύνουν διαμαρτυρίες. Φυσικά δωροδοκήθηκαν αδρά. Οι Πορτογάλοι διαμαρτύρονται στον αυτοκράτορα ότι χωρίς τις δραστηριότητες του Ντιόγκο δεν θα μπορέσουν να εξοφλήσουν τους Αψβούργους από τα 200.000 δουκάτα που χρωστούν.

(Η οικονομική εξάρτηση της Πορτογαλίας που είδαμε πριν...). Δύο επιφανείς εβραίοι ξεσηκώνουν και την βασίλισσα Μαρία της Ουγγαρίας. Ο βασιλιάς Ερρίκος ο 8ος της Αγγλίας κατέθεσε επίσημα υπέρ της αθωότητος του Ντιόγκο!!! Μέσα στην γενική, ενορχηστρωμένη άριστα από τους εβραίους κατακραυγή, τον Σεπτέμβριο του 1532 και μετά δίμηνη φυλάκιση, αθωώνεται πανηγυρικά ο Ντιόγκο πληρώνοντας κάποιο "πρόστιμο". Επιβεβαιώνεται λοιπόν η δύναμη των Μεντέζ αφού ο αυτοκράτωρ υπέκυψε και μάλιστα η ειδική οδηγία που είχε εκδόσει παύει να ισχύη.

Ατυχώς για τους Μεντέζ, το 1536 ο Φρανσίσκο Μεντέζ πεθαίνει αφήνοντας χήρα την εικοσιεξάχρονη Ντόνα Γκρασία και βρέφος την κόρη του με το φανερό χριστιανικό όνομα Μπριάντα και για "εσωτερική" χρήσι το όνομα Ρεϊνά (βασίλισσα). Σύμφωνα με την διαθήκη του, η τεράστια περιουσία του μοιράζεται ανάμεσα στην σύζυγό του Ντόνα Γκρασία Νάσι ή Βεατρίκη Ντε Λούνα και στον αδελφό και συνεταίρο του, Ντιόγκο. Με τον θάνατο του Φρανσίσκο όμως, αδυνατίζει ο άψογος συντονισμός αποτροπής της ιεράς εξετάσεως στην Πορτογαλία με αποτέλεσμα στις 23 Μαΐου 1536, αυτός ο εφιάλτης να πραγματοποιηθή. Έτσι, μη βλέποντας συμφέρουσα την παραμονή της οικογένειας στην Πορτογαλία, η Ντόνα Γκρασία παίρνει την οικογένειά της, δηλ. την κόρη της Μπριάντα ή Ρεϊνά, την αδελφή της και τα ανήψια της περιλαμβανομένου και του ανηψιού Ζοάο Μιγκέζ ή Ιωσήφ Νάσι, ο οποίος θα πρωταγωνιστήση στο μέλλον.

Η οικογένεια, με όλη την κινητή περιουσία της, επιβιβάζεται σε πλοίο στην Λισαβώνα και κατευθύνεται στην Αγγλία όπου υπήρχαν εμπορικοί σταθμοί του οίκου Μεντέζ και που οι αντιπρόσωποι αναλαμβάνουν την ασφαλή διαβίωσή τους. Εκεί κάθεται κάποιο χρονικό διάστημα και καταλήγει στην Αμβέρσα όπου και το κέντρο των επιχειρήσεών τους. Ο πλούτος της Ντόνα Γκρασία προστίθεται σε αυτόν του Ντιόγκο, δίπλα στον οποίο η ίδια αποκτά εμπορικές εμπειρίες ενώ έχει την δυνατότητα να αναπτύξη τις δικές της μεγάλες ικανότητες. Παντρεύει την λίγο μικρότερη αδελφή της με τον Ντιόγκο κι έτσι οι άριστες σχέσεις της οικογένειας συσφίγγονται ακόμη περισσότερο.

Στην Αμβέρσα ζουν σαν πολύ καλοί χριστιανοί στα φανερά, ακολουθώντας όλα τα τελετουργικά της καθολικής εκκλησίας,αλλά και σαν άριστοι εβραίοι στα σπίτια τους μέσα, όπου ακολουθούν όσο περισσότερο μπορούν, τα τελετουργικά της θρησκείας τους. Με τον πλούτο τους και την συμπεριφορά τους γίνονται πλέον σωτήρες των απανταχού διωκόμενων εβραίων που μέσω των εμπορικών σταθμών τους τους κατευθύνουν μέσω των Άλπεων προς την Ιταλία ή την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το 1537 καταφέρνουν να εκδοθή αυτοκρατορική οδηγία η οποία εγγυάται την ασφαλή διαβίωση των νεο-χριστιανών στην Αμβέρσα ακόμη κι αν κατηγορούνται σε άλλα μέρη. Θα τους κόστισε βέβαια αρκετά. Ο οίκος Μεντέζ, με τον περίπλοκο αυτό μηχανισμό, της μεταφοράς προσφύγων από την Ισπανία ή Πορτογαλία με τα πλοία της εταιρείας, τα οποία σταδιακά και κυρίως μέσω Αγγλίας, με την βοήθεια των τοπικών αντιπροσώπων, μεταφέρουν τους εβραίους στην Αμβέρσα, έχει και την δυνατότητα χρηματοδοτήσεως των ξεριζωμένων αφού, μέσω του οίκου, μπορούν να παραλάβουν τα χρήματά τους σε όποιο σημείο θέλουν.

Επίσης οι αντιπρόσωποι του οίκου έχουν τις πολιτικές γνώσεις να συμβουλεύουν τους πρόσφυγες, ανά πάσα στιγμή, για την ασφαλέστερη διαδρομή και τους κινδύνους που εγκυμονεί η κάθε περιοχή. Με αυτόν τον τρόπο, το ταξίδι είναι ασφαλές. Ο εγκέφαλος ο οποίος οργανώνει και συντονίζει αυτό το τεράστιο δίκτυο το οποίο λειτουργεί σαν καλολαδωμένη μηχανή, είναι η ικανότατη νεαρή Ντόνα Γκρασία Νάσι.

Το 1540, είναι τόσο το πλήθος των προσφύγων, ώστε στο υπό Ισπανική διοίκηση Μιλάνο στήνεται επιτροπή ελέγχου των νεοεισερχομένων με κατεύθυνση την Αγκώνα ή την Θεσσαλονίκη. Αυτό θορυβεί τους Μεντέζ οι οποίοι στέλνουν 2000 δουκάτα για εξαγορά των υπευθύνων. Κάποιος εβραίος αντιπρόσωπός τους όμως τους προδίδει και τον Δεκέμβριο του 1540 αρχίζουν στην Αμβέρσα νέες διώξεις κατά των προσφύγων. Με την κτηθείσα εμπειρία καταφέρνουν και ανατρέπουν πάλι την κατάσταση αλλά συνειδητοποιούν ότι ήρθε η ώρα να αποσυρθούν οριστικά απ' την Αμβέρσα και να εγκατασταθούν στην Γερμανία ή την Ιταλία. Αποφασίζουν ότι θα εξασφαλίσουν και τακτοποιήσουν σε μερικούς μήνες τις επιχειρήσεις και την περιουσία τους αλλά η τύχη πάλι τους παίζει ένα άσχημο παιγνίδι αφού αρχές του 1543 ο Ντιόγκο πεθαίνει αφήνοντας και ένα κοριτσάκι νεογέννητο.

Στην διαθήκη του, αναγνωρίζοντας τις τεράστιες δυνατότητες της Ντόνα Γκρασίας Νάσι, την καθιστά γενική κληρονόμο του και θέτει την σύζυγο και την κόρη του υπό την προστασία τους. Έτσι λοιπόν η Βεατρίκη Ντε Λούνα Μεντέζ ή Γκρασία Νάσι γίνεται η πλουσιώτερη γυναίκα της Ευρώπης και γενική διαχειρίστρια του μεγαλυτέρου και πλουσιωτέρου εμπορικού και τραπεζικού οίκου της Ευρώπης. Έχει λοιπόν την ευκαιρία να ξεδιπλώση τις ικανότητές της και να φανή ικανότερη του άνδρα της και του κουνιάδου της. Ο αιφνίδιος θάνατος του κουνιάδου και συνεταίρου της Ντιόγκο, ανατρέπει τα σχέδια της Ντόνα Γκρασίας προσωρινά τουλάχιστον.

Σαν γενική κληρονόμος της τεράστιας περιουσίας του εμπορικού και τραπεζικού οίκου Μεντέζ και επιπροσθέτως προστάτης επισήμως όλων των μελών της οικογενείας, έχει νέες τεράστιες υποχρεώσεις και διακανονισμούς προς ολοκλήρωσι πριν διανοηθή να εγκαταλείψη την Αμβέρσα. Σ' αυτή την δύσκολη περίοδο, ο ανιψιός της Ζοάο Μιγκές ή Ιωσήφ Νάσι αναλαμβάνει μεγάλες εμπορικές υποχρεώσεις και γίνεται το "δεξί χέρι" και σύμβουλος της Ντόνα Γκρασίας. Σε ηλικία 23 περίπου ετών, ο Ζοάο-Ιωσήφ, έχει καλλιεργήση τις αρετές του ή μάλλον τις ικανότητές του αποκτώντας τα απαραίτητα εφόδια για εκπλήρωσι του σκοπού των Νάσι, που αποδεικνύεται ότι είναι η ανασύστασι του Ισραήλ.

Ο Νάσι μεγάλωσε σαν καλός χριστιανός αφού ήταν υποχρεωμένος να παρουσιάζεται σαν τέτοιος. Στο σπίτι όμως κυριαρχούσε απόλυτα ο ιουδαϊσμός κι έτσι ανετράφη γνωρίζοντας άψογα και τους δύο κόσμους. Κυρίως όμως η οικογένειά του είχε την απαραίτητη οικονομική δύναμι να τον αναθρέψη πραγματικά σαν εβραίο πρίγκιπα όπως δηλώνει και το όνομά του. Ο πατέρας του -βασιλικός γιατρός- πέθανε όταν ο Ζοάο αλλά και ο αδελφός του Σαμουήλ ήταν μικρά παιδιά. Την ανατροφή τους ανέλαβε η θεία τους Βεατρίκη Ντε Λούνα-Μεντέζ ή Γκρασία Νάσι. Η εξαιρετικά προικισμένη αυτή γυναίκα διέγνωσε τις εξαιρετικές έμφυτες ικανότητες του ανεψιoύ της και τον καλλιέργησε κατάλληλα. Ο Ζοάο-Ιωσήφ διδάσκεται πολλές ξένες γλώσσες, πολεμικές τέχνες όπως ξιφομαχία, οπλομαχία, μονομαχία και οι επιδόσεις του ήταν άριστες. Από τα 15 του, η θεία του τον ανέμιξε με τα εμπορικά θέματα δίδοντάς του την ευκαιρία να αποκτήση εμπειρίες μέσω των γραφείων της εταιρείας. Έφηβος ακόμη, κάνει εμπορικά ταξίδια, δικτυώνεται και γνωρίζεται με ανθρώπους της αγοράς και των γραμμάτων.

Γνωρίζεται απ' ευθείας με τους αρχηγούς των χριστιανών μεταρρυθμιστών, πράγμα που θα φανή χρήσιμο στο μέλλον.Λόγω των ικανοτήτων του αλλά και του αμύθητου πλούτου του χρίζεται ιππότης από τον Κάρολο τον 5ο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (προσβλέποντας ο βασιλεύς σε μελλοντικά οικονομικά συμφέροντα) και γίνεται δεκτός από την βασίλισσα Μαρία στις Βρυξέλλες (για τον ίδιο λόγο). 

Η Ευρώπη των...Εβραίων

Μάλιστα, γίνεται συνοδός του βασιλικού διαδόχου, μελλοντικού αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού με τον οποίο ασκούνται μαζί στις πολεμικές τέχνες. Γίνεται έτσι μέλος της βασιλικής αυλής. Μέχρι τα 20 χρόνια του αναπτύσσει το εμπορικό του δαιμόνιο σε τέτοιο βαθμό ώστε να εδραιώση το υποκατάστημα της Λυών και να δημιουργήση οικονομική εξάρτησι στον βασιλιά της Γαλλίας μέσω σημαντικών δανείων. Η Λυών τότε ήταν το κέντρο της Ευρωπαϊκής μεταξουργικής βιομηχανίας. Αυτός τώρα οργώνει την Ευρώπη, οργανώνοντας τα εμπορικά τους γραφεία σε διάφορες πόλεις και προωθεί τα συμφέροντα της εταιρείας. Σαν τέτοιου μεγέθους έμπορος γίνεται γνωστός σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Οι εργασίες του οίκου συνεχίζουν να αποφέρουν μεγάλα κέρδη και ο οίκος συνεχίζει να δανείζη στους ηγεμόνες της Ευρώπης.

Ταυτοχρόνως όμως αρχίζει κι ένα θλιβερό θέατρο του παραλόγου. Τα "αρπακτικά" των ανακτόρων έχουν εντοπίσει ότι ο οίκος Μεντέζ προσφέρεται για έτοιμο χρήμα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να κατηγορήσης κάποιον, να τον περάσης από Ιερά Εξέταση, να κανονίσης να βρεθή ένοχος και να ξεκοκκαλίσης την περιουσία του. Βολεύει αρκετά αν ο κάποιος είναι ήδη νεκρός… Τα γεράκια των ανακτόρων κατηγορούν μετά θάνατον, τον Ντιόγκο για αιρετικό γνωρίζοντας από προηγούμενη εμπειρία ότι άσχετα με την τελική έκβαση της υποθέσεως θα έχει μείνει αρκετό χρήμα από "λαδώματα". Η Ντόνα Γκρασία υπεραμύνεται σθεναρά της μνήμης του κουνιάδου της, γνωρίζοντας ότι τυχόν αρνητική έκβασις της υποθέσεως θα εσήμαινε και την οικονομική καταστροφή του οίκου Μεντέζ.

Ταυτοχρόνως όμως γνωρίζει ότι μοιράζοντας γενναία φιλοδωρήματα σε διαφόρους υπευθύνους η υπόθεσις θα έχει αίσιον τέλος. Όπερ και εγένετο. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ο Κάρολος ο 5ος απέσυρε τις κατηγορίες δεχόμενος δάνειο 100.000 δουκάτων άτοκο για δύο χρόνια. Τοιουτοτρόπως, η επιτυχία αυτή έχει πολλές όψεις διότι, αφ' ενός εδραιώθηκε και επισφραγίσθηκε κατηγορηματικά πλέον η "χριστιανικότητα" της οικογενείας αφ' ετέρου δε απεδείχθη το πόσο ανίσχυροι είναι οι βασιλείς όταν πρόκειται για οικονομικές απολαβές. Είναι πλέον φανερό ότι ένας πλούσιος τους εξαγοράζει σχετικά εύκολα. Αφού κερδήθηκε η υπόθεσις στο τυπικό μέρος αποδεικνύοντας το πόσο καλοί χριστιανοί είναι, αρχίζει να παίζεται ένα διαφορετικό παιγνίδι.

Είδαμε ότι ο ανιψιός Νάσι γίνεται συνοδός του Μαξιμιλιανού. Η χήρα Γκρασία όμως έχει μια κόρη και μια ανιψιά, μοναδικές κληρονόμους μιας τεράστιας περιουσίας. Τέτοιου είδους γυναίκες ασφαλώς είναι περιζήτητες νύφες στους κύκλους των "ευγενών" και γαλαζοαίματων. Μετά την άκαρπη προσπάθεια των βασιλικών κύκλων να υφαρπάξουν την περιουσία της οικογένειας Μεντέζ μέσω Ιεράς Εξετάσεως, αρχίζει το παζάρεμα για την προίκα. Οι επίσημοι αυτοί κύκλοι, γελοιοποιούν κάθε έννοια σοβαρότητος αφού κάνουν "ουρά" φλερτάροντας ουσιαστικά δύο παιδιά.

Κυριολεκτικά αρχίζει ένα ακόμη θέατρο του παραλόγου με πρωταγωνιστές διάφορους "γαλαζο-αίματους" να κανονίζουν γάμους από την μία και την Ντόνα Γκρασία από την άλλη να προσπαθή να κερδίση χρόνο μέχρι να τακτοποιήση τα οικονομικά της και να "δραπετεύση". Πιεστικός "μνηστήρ" είναι ο δόγης Φραγκίσκος της Αραγωνίας, ευνοούμενος του βασιλικού οίκου Ισπανίας. Ήταν γενικός επιθεωρητής των υποθέσεων εξετάσεως των κρυφο-εβραίων χριστιανών. Από αυτή την θέσι μπόρεσε να μάθη τα περί οίκου Μεντέζ και του πλούτου τους.

Προξενητή έβαλε τον αυτοκράτορα Κάρολο στον οποίο υπεσχέθη δάνειο 200.000 δουκάτων από την προίκα της γυναίκας του σε περίπτωσι γάμου του. Ο Κάρολος κοινοποίησε το προξενιό στην αδελφή του Μαρία υποσχόμενός της 25% από τα "λάφυρα" του γάμου. Η Μαρία, που ήδη είχε αντιμετωπίση ανεπιτυχώς την Ντόνα Γκρασία, απήντησε ψυχρά για την δυσκολία του εγχειρήματος. Υπεσχέθη όμως να μιλήση στην χήρα η οποία όμως διαρκώς ανέβαλε τις συναντήσεις προφασιζόμενη την άρρωστη. Ο Κάρολος, κατά προτροπή του Φραγκίσκου, έφθασε να προτείνη "κλείσιμο" της συμφωνίας ερήμην της μητρός. Η βασίλισσα Μαρία όμως, γνωρίζοντας από πριν τον τρόπο αντιδράσεως των εμπόρων της Αμβέρσας, δεν ήθελε ούτε να ονειρεύεται τέτοιο ενδεχόμενο.

Τελικά, η ίδια η βασίλισσα αναγκάσθηκε να μεταβή στην Αμβέρσα προς συνάντησι της Ντόνας Γκρασίας και η οποία ξερά δήλωσε ότι προτιμά την κόρη της νεκρή παρά παντρεμένη με τον δόγη Φραγκίσκο. Αυτά τα εξευτελιστικά συνέβαιναν (και συμβαίνουν;) στους βασιλικούς οίκους. Οι υποτιθέμενοι ευγενείς, στην ουσία ήταν (και είναι;) δούλοι του εύκολου κέρδους, μωροφιλόδοξοι και τιποτένιοι, έτοιμοι για κάθε εξευτελισμό προκειμένου για στενά οικονομικά οφέλη. 

Αυτοί οι βασιλικοί οίκοι δυστυχώς προδιέγραψαν το μέλλον της Ευρώπης και των Ευρωπαίων, οδηγώντας τους στο άρμα της εξάρτισης από τραπεζίτες σαν την Ντονα Γκρασία και τους Ρότσιλντς αργότερα, με αποτέλεσμα σήμερα να υφιστάμεθα την μονοφυλετική δικτατορία των αργυρόδουλων αντιανθρώπων...

Οι πιέσεις προς την Μαρία συνεχίζονται, οι αλληλογραφίες πηγαινοέρχονται και τελικά η βασίλισσα προτείνει την σύναψι δανείου αφήνοντας να λησμονηθή το ζήτημα του γάμου. Ώσπου το πλήρωμα του χρόνου έφθασε και μία ημέρα, περί τα τέλη του 1544, ανεκαλύφθη ότι η χήρα με την οικογένειά της και την περιουσία της είχαν εγκαταλείψη την Αμβέρσα αφήνοντας πίσω μόνο τον Ζοάο-Ιωσήφ να ξεκαθαρίση την κατάσταση. Άφησαν να διαρρεύση η φήμη ότι έφυγαν εξ αιτίας ενός ειδυλλίου μεταξύ Ζοάο και της πρώτης του εξαδέλφης. Η αλήθεια όμως ήταν ότι η Ντόνα Γκρασία είχε άψογη συνεργασία με τον ανεψιό της και όλα ήτανσυμφωνημένα και προχεδιασμένα από πριν. Οι γελοίοι "ευγενείς" ξαφνιασμένοι, δεν ξέρουν πως να αντιδράσουν.

Η Ιερά Εξέτασις φαίνεται σαν μοναδική τους διέξοδος. Εγκαλούν την Ντονα Γκρασία, σε συγκεκριμένη ημερομηνία να παρουσιασθή γιά εξέτασι και όταν η προθεσμία περνά, δεσμεύουν στην περιουσία του Οίκου Μεντέζ. Στην περίπτωσι αυτή οι ικανότητες, οι γνωριμίες και οι γνώσεις του Ζοάο θα αντιπαρατεθούν στην βασιλική φιλαργυρία. Πράγματι επιτυγχάνει επιστρατεύοντας κάθε επιχείρημα και με την απειλή γενικής φυγής όλων των εμπόρων από την Αμβέρσα. Αυτό ήταν αρκετό επιχείρημα για να υποχωρήση άτακτα ο Κάρολος και να δεχθή ως "δώρο" 30.000 κορώνες για να αποσύρη κάθε κατηγορία. Τότε, έχρισε και τον Ζοάο Μιγκέζ ή Ιωσήφ Νάσι ιππότη ενώ εν τω μεταξύ, η Ντόνα Γκρασία, εν έτει 1546, καταλήγει μέσω Λυών, με την περιουσία της, στην Βενετία αφού ήδη είχε καταφέρη να έχη άδεια εγκαταστάσεως εκεί. Η ειρωνία σ' αυτή την υπόθεσι είναι ότι εγκαθίστανται στην πόλη την οποία οι δραστηριότητες της οικογενείας οδήγησαν σε σταδιακό οικονομικό μαρασμό. 

Φυσικά το όνομα Μεντέζ θα ήταν σαν κόκκινο πανί στους Βενετούς γι' αυτό χρησιμοποίησαν το πατρικό Ντε Λούνα. Και φυσικά δεν εγκατεστάθησαν στο εβραϊκό γκέττο της πόλεως αλλά, στο αριστοκρατικό κέντρο της μιά και παρουσιαζόταν σαν καλοί χριστιανοί. Γιά τον Ζοάο η περιπέτεια δεν τελειώνει μετά την συμφωνία με τον Κάρολο διότι η αδελφή του η Μαρία ζητά μερίδιο της περιουσίας μιά και δεν έχει να πληρώση τους λογαριασμούς της. Θυμίζει "αδιάκριτα" στον αδελφό της το δάνειο των 100.000 δουκάτων που αυτός συνήψε από τον Οίκο Μεντέζ το 1543 και ότι δεν μπορεί πλέον να τον βοηθήση στην αποπληρωμή. Ο βασιλιάς, θορυβημένος μπροστά στην υπενθύμιση της οικονομικής του εξαρτήσεως από τους Μεντέζ υπαναχωρεί και ζητά από τον ιππότη του κι άλλα χρήματα. Επιστολές πηγαινοέρχονται πάλι, δίνοντας πολύτιμο χρόνο στον Ζοάο Μιγκές να υλοποιήση και να εξαφανίση την περιουσία του μέσω των πρακτόρων του στα διάφορα υποκαταστήματα της Ευρώπης. Κάνει μια προσφορά 200.000 λιβρών στον Κάρολο, εκείνος την απορρίπτει και μία των ημερών και εν έτει 1546, ανακαλύπτει ότι και Ζοάο-Ιωσήφ εγκατέλειψε το βασίλειό του.

Η Βενετία δεν είχε καταρρεύσει ακόμη κι έτσι είχαν την ευκαιρία και την οικονομική δυνατότητα να απολαύσουν την μεγαλειώδη κοσμοπολίτικη ζωή τής πιό πλούσιας και όμορφης πόλεως στον τότε κόσμο. Για την Ντόνα Γκρασία, υπεύθυνη για την οικογένεια του κουνιάδου της και την κόρη της αλλά και της εταιρείας, η ζωή κυλούσε με γρήγορους και κουραστικούς ρυθμούς. Το μερίδιό της στην καλοπέραση και τις απολαύσεις στον κύκλου των ευγενών της κραταιοτάτης Γαληνοτάτης Δημοκρατίας, ανέλαβε να διεκπεραιώση η αδελφή της και χήρα του κουνιάδου της, η Μαντόνα Μπριάντα. Η γυναίκα αυτή, δεν άργησε να καταλάβη ότι το νόημα της ζωής της ήταν πολύ διαφορετικό από της αδελφής της. Εκνευρισμένη με την απόφαση του μακαρίτη άντρα της να αφήση την Γκρασία διαχειρίστρια της τεράστιας περιουσίας, προσπαθεί να βρή ευκαιρία να απαλλαγή από αυτή την οικονομική κηδεμονία Συνεχώς δημιουργεί τριβές στην σχέσι τους και επιθυμεί μόνο να απολαύση την καλή ζωή. Έτσι, κάποτε απαιτεί την μισή περιουσία.

Η σκληροτράχηλη Ντόνα Γκρασία όμως που δεν υπέκυψε σε πιέσεις μοναρχών και αυτοκρατόρων, πάντα αφοσιωμένη στην υπηρεσία του σιωνισμού, δεν ήταν διατεθειμένη να κάνη υποχωρήσεις. Μία απείρου κάλους ιστορία αρχίζει τώρα διότι η Μπριάντα καταφεύγει στις αρχές της Βενετίας, καταδίδει την αδελφή της ως κρυφή εβραία, φανερώνει το όνομα της οικογενείας, αποκαλύπτει την πρόθεσι της οικογενείας να εγκατασταθούν μόνιμα στην Τουρκία στο εγγύς μέλλον και ζητά την μισή περιουσία της εν ονόματι της κόρης της.

Οι κατάπληκτοι από την προδοσία Βενετοί, όταν πληροφορούνται ότι μπροστά τους είναι η μεγαλύτερη ίσως περιουσία της Ευρώπης κινητοποιούνται αμέσως, τοποθετούν τις κόρες της Μπριάντας και της Γκρασίας σε μοναστήρι ώστε να ανατραφούν χριστιανικά και ασκούν εμπάργκο στην περιουσία. Θεωρούν αδιανόητο το χάσιμο για την Βενετία τέτοιας περιουσίας αφ' ενός και την μεταφορά αυτής της περιουσίας σε εχθρούς αφ' ετέρου. Η Ντόνα Γκρασία φυλακίζεται κατ' οίκον. Η Μπριάντα όμως δεν σταματά εδώ. Γνωρίζοντας την άνθηση των καταστημάτων τους στην Γαλλία, προσλαμβάνει κάποιον συνεργάτη μέσω του οποίου προδίδει τις δραστηριότητες του Οίκου στον βασιλιά της Γαλλίας, ο οποίος είχε ήδη συνάψει σημαντικά δάνεια με τους Μεντέζ. Ζητά πάλι την μισή περιουσία και ο έκπληκτος βασιλιάς ασκεί αμέσως εμπάργκο στην περιουσία του Οίκου στην Γαλλία. Η πιθανότητα εύκολου κέρδους είναι η παντοτινή επιδίωξη τέτοιων μοναρχών. Επειδή όμως το εύκολο κέρδος όπως φαίνεται αποκτηνώνει τους ανθρώπους, ο συνεργάτης της Μπριάντας αντιλαμβάνεται ότι και αυτή θα είναι εύκολος στόχος αν κατηγορηθή ως κρυφο-εβραία σαν την αδελφή της και την καταδίδει στους Γάλλους. Κατ' αυτόν τον τρόπο παύει η διεκδίκησή της και οι μονάρχες διεκδικούν τώρα το σύνολο της περιουσίας χωρίς "αποζημιώσεις". Με αυτό τον τρόπο η μοίρα εκδικήθηκε την Μπριάντα η οποία πλέον θα ακολουθή πιστά την αδελφή της.

Για άλλη μία φορά, με τις ίδιες κατηγορίες και προ του φάσματος ολικής καταστροφής, η οικογένεια Μεντέζ έρχεται αντιμέτωπη με την τεράστια πλέον εμπειρία της στους "ιεροεξεταστάς". Ο τρόπος αντιδράσεως είναι πλέον γνωστός και εγγυάται επιτυχία μιάς και τα κίνητρα των διώξεων εναντίον τους είναι το εύκολο κέρδος και η απληστία των ευγενών. Αρχίζουν αμέσως οι χρονοβόρες ανταλλαγές επιστολών, οι πολλές παρασκηνιακές ενέργειες και πολλές δωροδοκίες. Γιά την οικογένεια, είναι σχετικά εύκολο να πείσουν γιά το πόσο καλοί χριστιανοί είναι αρκεί να ξέρουν ποιούς δωροδοκούν. Είναι σε θέση να εξαγοράσουν συστατικές επιστολές μέσω δωροδοκιών και ακριβών δώρων. Πάντα λειτουργώντας κυρίως παρασκηνιακά, όπως συνιστά η διαχρονική κρατούσα εβραϊκή σκέψις, εξασφαλίζουν όχι μόνο συμμάχους εντός επικρατείας αλλά και άλλους στο εξωτερικό. 

Αυτό που δεν μπορούσαν να γνωρίζουν οι Βενετοί ήταν το ότι ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας των Μεντέζ, είχε ήδη καταλήξει στην Κωνσταντινούπολη μέσω των αντιπροσώπων του Οίκου.

Ο σουλτάνος Σελήμ Α' και ο διάδοχός του Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής είχαν ως γιατρό έναν ισπανοεβραίο, τον Μοσέ Χαμόν. Ο Μοσέ, ήδη είχε συνεννοηθεί με τους Μεντέζ, αφού αλληλογραφούσε με τον Ζοάο-Ιωσήφ και γνώριζε ότι απώτερος σκοπός τους ήτο η εγκατάστασις στην Κωνσταντινούπολη. Επιπροσθέτως, υπελόγιζε σε μελλοντικό γάμο του υιού του, του Ιωσήφ, με την κόρη της Ντόνα Γκρασίας, πράγμα που θα του ήταν ωφέλιμο οικονομικά. Με την επιρροή του στον σουλτάνο, ο Μοσέ, δεν έχει δυσκολία να τον πείση για την μοναδική ευκαιρία να έχη ως υπηκόους τους πλουσιότερους Ευρωπαίους. Η απληστία του σουλτάνου τον οδηγεί κι αυτόν να λειτουργήση άμεσα, θεωρώντας ήδη υπηκόους του τους Μεντέζ και στέλνει μαντατοφόρο στην οιωνεί εχθρική του Βενετία με σκοπό να απαιτήση την έλευση της οικογενείας στην Τουρκία μαζί με την περιουσία της. Ο Σουλεϊμάν βέβαια δεν γνωρίζει ότι ήδη σκάβει τον λάκκο του όπως θα δούμε αργότερα.

Η Τουρκική απειλή λειτουργεί ως καταλύτης εξελίξεων γιά τους Μεντέζ αφού οι πολιτικές συγκυρίες τους βοηθούν. Οι Βενετοί, ήδη αδυνατισμένοι από την δραματική μείωσι των εσόδων τους λόγω δραστηριότητος των Μεντέζ, δεν διανοούνται πόλεμο με την Τουρκία. Οι Γάλλοι, σε διαρκή πόλεμο με τον Κάρολο Α', έχουν συμμάχους τους Τούρκους και δεν τολμούν να σκεφθούν διάλυση της συμμαχίας. Στην μέση αυτής της διαπάλης, η Ντόνα Γκρασία και ο ανηψιός της Ζοάο-Ιωσήφ παίζουν παρασκηνιακά με όλους, στον συνηθισμένο τους ρόλο, δίχως να συμφωνούν αλλά και να διαφωνούν με κανέναν προκειμένου να επιτύχουν τον σκοπό τους. Το να μετακομίσουν τώρα στην Τουρκία, με συνοδεία του Τούρκου αγγελιοφόρου, σήμαινε ότι θα έπρεπε να δηλώσουν την περιουσία τους πράγμα που θα άνοιγε την όρεξη του Σουλτάνου. 

Αποφασίζουν λοιπόν ότι δεν ήλθε η ώρα για μετακόμιση στην Τουρκία, πριν επενδύσουν το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας τους. Έτσι, ψύχραιμα, με πολλές δωροδοκίες, στις αρχές του 1549 επιτυγχάνουν την απόλυση των κοριτσιών από το μοναστήρι και έναν μήνα διορία από την ηγεσία της Βενετίας να αποφασίσουν ότι ή γίνονται πιστοί χριστιανοί ή φεύγουν. Οι Βενετοί ευγενείς, αντιλαμβάνονται ότι δωροδοκήθηκαν αρκετά και αφού δεν οσμίζονται άλλο κέρδος, εγκαταλείπουν την δίωξη. Η οικογένεια, γιά άλλη μία φορά, παίζει τους ευρωπαίους ηγεμόνες στα δάκτυλα, δείχνοντας τον τρόπο με τον οποίο μπορεί κανείς, χωρίς να φαίνεται, να είναι κυρίαρχος του παιγνιδιού. Πράγμα που οι συμπατριώτες της αξιοποίησαν στο έπακρο στο μέλλον.

Μη επιθυμώντας την παραμονή τους στην Βενετία κάτω από αυτούς τους όρους, η οικογένεια εξασφαλίζει άδεια εγκαταστάσεως στην Φερράρα, της οποίας ο ηγεμών έχει διακηρύξει ανεξιθρησκία στην επικράτειά του και που τους διαβεβαιώνει εγγράφως ότι δεν θα διωχθούν βάσει θρησκεύματος. Από τις αρχές του 1549, όλα τα μέλη της οικογένειας είναι μόνιμοι κάτοικοι Φερράρας. Η Βενετία έχει εισέλθη πλέον από τους Νάσι, στην μαύρη λίστα των προς εκδίκησιν πόλεων. Γιά να εκνευρίσουν τους Βενετούς περισσότερο, κάποια στιγμή το καλοκαίρι, η Ντόνα Γκρασία μεταβαίνει στην Βενετία όπου συναντάται μετά του Τούρκου απεσταλμένου μαντατοφόρου τον οποίον έντεχνα αποπέμπει διότι ως ελέχθη δεν είναι έτοιμοι ακόμη για μετάβαση στην Τουρκία.

Η Βενετοί δεν τολμούν να την θίξουν διότι πλέον αυτή τελεί υπό την προστασία τόσο του δούκα της Φερράρας όσο και του σουλτάνου. Στις 8 Ιουλίου του επομένου έτους όμως απαγορεύουν οποιεσδήποτε εμπορικές συναλλαγές με τους νεοχριστιανούς τους οποίους διατάσσουν να εγκαταλείψουν την πόλη εντός δύο μηνών. Η οικογένεια παρακολουθεί το δράμα των υπό διωγμό κρυφοεβραίων από την Βενετία και τους συμπαραστέκεται με κάθε τρόπο. Εν τω μεταξύ στην Φερράρα έχουν εξασφαλίσει σημαντικά προνόμια εξασφαλίζοντας την περιουσία τους ακόμη και για την περίπτωσι διαδοχής του θρόνου. Ακόμη, λόγω της υφισταμένης ανεξιθρησκίας, είναι εγκατεστημένοι πλέον ως εβραίοι χρησιμοποιώντας μόνο τα εβραϊκά ονόματα αλλά επιλέγοντας το παλαιό πριγκιπικό επώνυμο Νάσι αντί του οικογενειακού Μπενβενίστε.

Πρέπει να τονίσουμε ότι από τα τέλη του 1544, οπότε η οικογένεια Μεντέζ-Νάσι εγκατέλειψε την Αμβέρσα, ο Ζοάο Μιγκέζ ή Ιωσήφ Νάσι δεν έχει μόνιμη κατοικία αλλά, συμπεριφερόμενος ως "πολίτης του κόσμου", κατοικεί εκεί που τον καλούν τα οικονομικά και οικογενειακά του συμφέροντα, δίχως να γνωρίζη διώξεις ή έστω ενοχλήσεις λόγω των υψηλών γνωριμιών και του πλούτου του.

Με την δραστηριότητα αυτή του Ιωσή Νάσι μπορούμε να πούμε ότι ορίζεται πλέον ως κοσμοπολίτης αυτός ο οποίος κινείται παντού με σκοπό το κέρδος που είναι πολύ διαφορετικός από τον ορισμό του κοσμοπολίτη που δόθηκε από τον Διογένη που είχε ως στόχο την ελαχιστοποίηση του κέρδους υπέρ αποκτήσεως αρετής. Αυτή φυσικά είναι και μία θεμελιακή διαφορά ελληνισμού και ιουδαϊσμού Φαίνεται λοιπόν πόσο πλανεμένοι είναι οι αριστεροί Έλληνες οι οποίοι καλοπροαίρετα δηλώνουν απλοϊκά κοσμοπολίτες. Γνωρίζει πλέον να εκμεταλλεύεται τις πολιτικές καταστάσεις προς όφελός του μιάς και έχει δημιουργήσει πλήθος οικονομικών εξαρτήσεων σε όλους σχεδόν τους μονάρχες και τιμάτε από τις αυλές της Ευρώπης. Είναι σε θέση και πολέμους να ξεκινήση όπως όπως θα δούμε αργότερα.

Η επιλογή της Φερράρα, σαν τόπος μονίμου κατοικίας των Νάσι μέχρι να έλθη η ώρα οριστικής εγκαταστάσεως στην Κωνσταντινούπολη, δεν έγινε καθόλου τυχαία. Η πόλις αυτή διοικείται από τον δούκα Ερκολε ΙΙ του Οίκου Έστε. Αυτός αντιλαμβάνεται ότι ευημερία του τόπου του σημαίνει καλή οικονομία και γι' αυτό ενθαρρύνει την μετανάστευση στην περιοχή του εύπορων ανθρώπων ασχέτου θρησκείας ή εθνικότητος. Έτσι η "πολυπολιτισμική" πόλη αποκτά ενδιαφέρον για τους νεο-χριστιανούς κρυφοεβραίους διότι αυτό το περιβάλλον λειτουργίας αποτελεί διαχρονικά το όνειρό τους. Πάντοτε οι εβραίοι προσπαθούσαν να διαμένουν σε "μικτά" εθνικά μέρη διότι ήταν σε θέση να απομυζούν τον πλούτο των αλλοεθνών προς όφελός τους. 

Οι αμιγώς εβραϊκές πόλεις ήταν καταδικασμένες σε αυτοκαταστροφή όπως μας διδάσκει και η ιστορία της εβραϊκής κοινότητος Θεσσαλονίκης.

Η Φερράρα, γίνεται πόλος έλξεως πλουσίων και μορφωμένων εβραίων οι οποίοι προστίθενται στους λιγοστούς ήδη υπάρχοντες εβραίους. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει σχεδόν ταυτόχρονα και στην Θεσσαλονίκη. Το 1538 ο Έρκολε διεκήρυξε ότι προσφέρει άσυλο στους διωκόμενους εβραίους της Ισπανίας και Πορτογαλίας. Εδώ λοιπόν βρίσκονται διάσημοι εβραίοι με πολλά χρήματα και μόρφωση και οι οποίοι είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν οποιαδήποτε προσπάθεια για το καλό του λαού τους. Άριστο περιβάλλον λοιπόν για τους Μεντέζ. Με την άφιξή τους εδώ οι Μεντέζ είναι ελεύθεροι να είναι και φανερά πλέον Ιουδαίοι. Αλλάζουν ονόματα και κρατούν μόνο τα εβραϊκά. Από εδώ και πέρα η Βεατρίκη Ντε Λούνα λέγεται Ντόνα Γκρασία Νάσι και η κόρη της Ρεϊνά Νάσι. Η Μπριάντα ονομάζεται Ρεϊνά και η κόρη της Γκρασία (γιά να ξεχωρίζει απ' την θεία της την φωνάζουν λα τσίκα που σημαίνει η μικρή). Οι εμπορικές δραστηριότητες της οικογένειας Νάσι συνεχίζονται έντονα αλλά ταυτόχρονα αρχίζει και σημαντική κοινοτική δράσις τους με φιλανθρωπίες, με ιδρύματα μελετών ιουδαϊσμού και με υποστήριξη εβραϊκών εκδόσεων.

Ταυτόχρονη είναι πάντα και η λειτουργία οργανώσεων διαφυγών των κυνηγημένων κρυφοεβραίων από την ιερά εξέτασι μέσω των πολλών υποκαταστημάτων του Οίκου σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Αγγλίας, της Γερμανίας, των κάτω χωρών, της Γαλλίας και της Ιβηρικής. Αυτούς τους κατευθύνουν με μαεστρία κυρίως στην Τουρκία και μερικούς στην Φερράρα. Η ήρεμη και χωρίς διώξεις κατάστασις αυτή συνεχίζεται γιά δύο περίπου χρόνια ως το 1551. 

Τότε ξεσπά επιδημία πανώλης στην Φερράρα

Η κοινή γνώμη πιστεύει ότι η πανώλη ήλθε από την Γερμανία ή την Ελβετία μέσω των κρυφοεβραίων νεοεισελθόντων στην πόλη. Όσο η επιδημία εξηπλώνετο τόσο περισσότερο οι κάτοικοι της Φερράρα εγένοντο εχθρικότεροι προς τους νέους κατοίκους. Τοιουτοτρόπως, αναγκάσθηκε ο δούκας Έρκολε να εκδιώξη τους νεοαφιχθέντες από την Ιβηρική κρυφοεβραίους για λόγους υγιεινής. Οι Νάσι, όπως πάντα βοοηθώντας τον λαό τους, οργανώνουν την πορεία των διωχθέντων προς Τουρκία δίδοντάς τους χρήματα και εφόδια. Όμως και οι Νάσι διώχνονται από την πόλη για τον ίδιο λόγο και εγκαθίστανται για λίγο καιρό στην Βενετία.

Η πρόθεσίς τους να εκνευρίσουν και να εξευτελίσουν τους Βενετούς είναι προφανής. Εξ άλλου, γιά τους εβραίους ζωή χωρίς εκδίκηση δεν είναι αποδεκτή. Με την άφιξή τους στην Βενετία, σαν ιουδαίοι πλέον, περιορίζονται κατ' οίκον αλλά και ειδοποιούν τον Μοσέ Χαμόν στην Κωνσταντινούπολη να προκαλέση την επέμβαση του σουλτάνου. 

Πράγματι, ο οθωμανός αγγελιοφόρος σύντομα καταπλέει στην Βενετία ενώ η πολύ εκνευρισμένη οθωμανική κυβέρνησι απειλεί με πόλεμο. Γιά άλλη μία φορά η Ευρώπη κρατά την αναπνοή της και γι' άλλη μία φορά οι Βενετοί αναγκάζονται να υποχωρήσουν. Ο Βενετός αγγελιοφόρος που αποστέλλεται στην Πόλη γιά να ηρεμήσει τα πράγματα αλλά δεν καταφέρνει τίποτε.

Η κρίσις συνεχίζεται. Σύντομα οι Νάσι απελευθερώνονται, έχοντας εξευτελίσει τους εξαγριωμένους Βενετούς ενώ υπεχώρησε η επιδημία στην Φερράρα και επετράπη εις όλους τους διωχθέντας να επιστρέψουν. Με τον χρόνο να δουλεύουν γι' αυτούς, οι Νάσι τελικά -πλην του διαρκώς σε κίνησι Ζοάο-Ιωσήφ- τον Αύγουστο του 1552 ξεκινούν γιά την Κωνσταντινούπολη στην οποία θα προκαλέσουν τέτοια διεθνή επεισόδια που θα αναταράξουν την Ευρώπη.

Με την επιρροή τους όμως, ήδη έχουν δρομολογήση απίστευτες καταστάσεις στην Τουρκία, προς όφελός τους. Γνωρίζουν από πρώτο χέρι επακριβώς τι συμβαίνει εκεί, και στην συνέχεια εξετάσουμε το πως επέβαλαν την πολιτική τους. Πρώτος σταθμός είναι η Ανγκόνα (η οποία σε λίγο καιρό θα γίνη θύμα τους) από όπου επιβιβάζονται σε πλοίο και καταπλέουν στην όμορφη Ραγκούσα ή σημερινό Ντουμπρόβνικ που θυμίζει Βενετία. 

Είναι τώρα αρχές του 1553.

Ενώ η οικογένεια Νάσι, εκτός του Ιωσήφ ή Ζοάο, βρίσκεται ήδη στην Ραγκούσα (Ντουμπρόβνικ), το παγκόσμιο εμπορικό-κατασκοπευτικό δίκτυο πληροφοριών του Ζοάο Μιγκέζ ή Ιωσήφ Νάσι, λειτουργεί νυχθημερόν, κομίζοντας πληροφορίες, τις οποίες ο ίδιος αξιολογεί, και, κανονίζει αναλόγως την πορεία του. Εφ' όσον η απόφασις της οικογενείας ήτο η μετακόμισις εις την Οθωμανική Αυτοκρατορία και μάλιστα στην Κωνσταντινούπολη, το δίκτυο πληροφοριών ήτο και εκεί σε πλήρη ανάπτυξη.

Οι Νάσι θέλουν να έχουν έγγυρη πληροφόρηση, για την Οθωμανική κυβέρνησι, τον Σουλτάνο, την οικονομία, τον στρατό και κυρίως την κατάσταση του εβραϊσμού της Αυτοκρατορίας. Από τα χρόνια της διαμονής τους στην Αμβέρσα, όπως είδαμε, είχαν ήδη ανοίξει τον δρόμο των εβραίων προσφύγων προς την οθωμανική επικράτεια. Αυτό φυσικά, δεν έγινε τυχαία. 

Έγινε με πολύ προσεκτική πολιτική σκέψη και ανάλυση των εθνικοκοινωνικών δεδομένων της Υψηλής Πύλης. Οι πληροφορίες εμπίστων πρακτόρων, ήταν καθοριστικές. Οι έμπιστοι αυτοί πράκτορες, σε αγαστή συνεργασία με τους Νάσι, έχουν την δύναμη να προκαθορίσουν τις πολιτικές εξελίξεις στην οθωμανική αυτοκρατορία.

Γνωρίσαμε ήδη έναν τέτοιο έμπιστο πράκτορα της οικογενείας Νάσι, ο οποίος ταυτόχρονα ήτο ιατρός του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς. Πρόκειται για τον γιατρό Μοσέ Χαμόν. Ουσιαστικά, η οικογένεια Χαμόν είναι αυτοκρατορικοί γιατροί για τρείς τουλάχιστον γενεές. Ο Μοσέ Χαμόν βέβαια, έχει κι άλλο λόγο να είναι έμπιστος των Νάσι, αφού όπως είδαμε, θέλει να παντρέψη τον γιό του με την κόρη της Ντόνα Γκρασίας. Πάντως, σαν έμπιστος του Σουλτάνου, είχε πρόσβαση σε υψηλού επιπέδου πληροφόρηση αλλά και την δυνατότητα να επηρεάζη τον Σουλτάνο υπέρ του λαού του.

Η ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΟΥΛΕΙΜΑΝ

Τα χρόνια που οι Νάσι ασχολούνται με τους Οθωμανούς, είναι χρόνια ακμής των Τούρκων. Υπό την ηγεσία του ικανού και μεγαλωμένου στα στρατόπεδα Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, τα όρια της αυτοκρατορίας επεξετάθησαν σε τρείς ηπείρους, και με την κατάληψη του Βελιγραδίου, το 1521 και της Ρόδου το 1522, άνοιξε ο δρόμος για μεγαλύτερες κατακτήσεις, επιβεβαιώνοντας την ισχύ των Οθωμανών στους Δυτικούς και καθιερώνοντας την οθωμανική αυτοκρατορία σαν μεγάλη δύναμη και εφιάλτη των δυτικών. Μετά την άλωση της Ρόδου θα αρχίσουν και τελικά θα καρποφορήσουν οι τουρκικές προσπάθειες γιά έλεγχο του Αιγαίου. Κατακτώντας δε το μεγαλύτερο τμήμα της Ουγγαρίας, θα φθάσουν ως την Βιέννη.

Εκτός όμως από τις στρατιωτικές επιτυχίες, ο Σουλεϊμάν κατάφερε να περιβάλη την αυτοκρατορία με ενιαίο διοικητικό σύστημα και δημιούργησε νομικό-δικαιικό σύστημα. Στο διοικητικό αυτό σύστημα, οι Τούρκοι είναι στρατιωτικοί και γαιοκτήμονες αλλά υστερούν στο εμπόριο. Δεν επιθυμούν να διακινείται το εμπόριο από χριστιανούς ραγιάδες και έτσι δημιουργείται πρόσφορο έδαφος γιά εβραίους.

Οι Τούρκοι γνωρίζουν ότι η Δύση κυνηγά τους εβραίους και ότι οι ίδιοι τους προσφέρουν άσυλο. Για αντάλλαγμα, οι εβραίοι θα βοηθήσουν την οικονομία και τις τέχνες, δημιουργώντας μια απαραίτητη, στην μοντέρνα αυτοκρατορία, αστική τάξη και ζούν στην Τουρκία με ασφάλεια, αφού είναι πολύ δύσκολο να ευημερήσουν στην Δύση.

Το εβραϊκό αδιέξοδο, (δηλ. ή ζωή στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ή ιερά εξέταση στην Δύση), και οι γνώσεις και ικανότητές τους, τους καθιστούν απαραίτητους στους Οθωμανούς οι οποίοι προτιμούν την φιλία και συνεργασία των εβραίων έναντι των χριστιανών θεωρώντας ότι υπάρχει καλύτερη σχέσις εμπιστοσύνης. Φυσικά, οι Οθωμανοί δεν μπορούσαν να έχουν καμμία εμπιστοσύνη στους κατακτημένους Έλληνες ή Σέρβους. Οι εβραίοι τελικά προσφέρονται και παρουσιάζονται σαν μια πιό αξιόπιστη και αξιόλογη επένδυση.

Βασιζόμενοι, οι Οθωμανοί, σε τέτοιες συμβατικές και απλοϊκές σκέψεις, δείχνοντας απεριόριστη εμπιστοσύνη στους Εβραίους, δημιουργούν την πολιτική τους αλλά θα το πληρώσουν ακριβά, όπως θα δούμε.

Ο παγκόσμιος εβραϊσμός, υπό την καθοδήγηση των Νάσι, μετακινείται στην Οθωμανική αυτοκρατορία και για έναν άλλο λόγο. Διότι, θα είναι πιό κοντά στο Ισραήλ, όπου τελικά καταλήγει ο σιωνιστικός σχεδιασμός των Νάσι. Η δημιουργία εβραϊκού κράτους κυριαρχεί στην σκέψη των εβραίων όπου τώρα, υπό την αρχηγία των Νάσι, υπάρχουν πιθανότητες επιτυχίας. Εξ άλλου, από τους 160.000 εβραίους που εδιώχθησαν από την Ισπανία, πάνω απ' τους μισούς κατέληξαν στην Τουρκία και περίπου 18.000 στην Θεσσαλονίκη. Θεωρούν την εγκατάστασή τους σ' αυτά τα εδάφη σαν διάδρομο και πύλη προς Παλαιστίνη.

Οι εβραίοι λοιπόν, αποκτούν οικονομική δύναμη, ελέγχοντας τις διάφορες τέχνες και διακινώντας αγαθά. Διορίζονται σύμβουλοι και γιατροί και μεταφραστές. Με αυτές τις δυνατότητες, αφού έχουν επιρροή, κερδίζουν φορολογικές ελαφρύνσεις και απαλλαγές και δημιουργούν το γνωστό πλέγμα εξαρτήσεως σε όλη την αυτοκρατορία. Δηλαδή, κάνουν την Αυτοκρατορία και τον Σουλτάνο να νομίζουν ότι δεν υπάρχει μέλλον χωρίς αυτούς. Πείθουν τελικά, ότι είναι απολύτως απαραίτητοι και «δώρο Θεού» στους Τούρκους. Ακριβώς ότι προσπαθούν να κάνουν παγκοσμίως και σήμερα!!!!

Ιδού οι ρίζες της «μεγάλης» Τουρκο-ισραηλινής φιλίας!!!!

ΣΟΥΛΕΙΜΑΝ Ο ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗΣ.

Περιγράφοντας τον Σουλεϊμαν τον Α' τον Μεγαλοπρεπή, βλέπουμε έναν υψηλόσωμο άνδρα, σεβάσμιο και επιβλητικό, με πρόσωπο που βλέποντάς το, δημιουργούσε δέος. Εστέφη αυτοκράτωρ το 1520, σε ηλικία 26 ετών, διαδεχόμενος τον πατέρα του Σελήμ Α'.

Μεγάλωσε στα στρατόπεδα, όπως είπαμε, και είχε τις ικανότητες να επιλέγη ικανούς συνεργάτες και να αξιολογεί σωστά τις πληροφορίες των συμβούλων του. Ήταν ευνοημένος από την μοίρα διότι εκληρονόμησε από τον πατέρα του, γεμάτο θησαυροφυλάκιο, μία πειθαρχημένη χώρα και έναν ικανό, έμπειρο, αήττητο και αξιόμαχο στρατό. Είχε την ικανότητα, αυτά τα δώρα να τα αξιοποιήση προς ώφελος της αυτοκρατορίας, οδηγώντας την στην ακμή της δόξας και της δυνάμεώς της. Διπλασίασε το χρήμα του με απάνθρωπη όμως φορολογία.

Έκτισε πολλά δημόσια κτήρια και κοινωφελή έργα όπως υδραγωγεία, γέφυρες και δρόμους. Στην εξωτερική πολιτική, σαν πολέμιος της Αυστροουγγαρίας, συνήψε συμμαχία με την Γαλλία. Μια απαραίτητη συμμαχία και για τις δύο μεγάλες αυτές δυνάμεις. Την συμμαχία αυτή ενεπνεύσθη και εφήρμοσε ο ελληνικής καταγωγής, εκ Πάργας, μεγάλος βεζύρης του, ο γλωσσομαθέστατος και ικανότατος στην διοίκηση στρατού και κράτους, Ιμπραήμ Πασάς.

Μερικούς μήνες μετά την σημαντικότατη αυτή συμφωνία, το 1536, ο Ιμπραήμ δολοφονείται και την θέση του καταλαμβάνει ο γαμπρός και ευνοούμενος της σουλτάνας Ροξυλάνης, ο Ρουστάμ Πασάς. Η Ντόνα Γκρασία δεν θα ήθελε έναν βεζύρη σαν τον Ιμπραήμ, και εδώ βλέπουμε ταύτιση συμφερόντων της σουλτάνας και της οικογενείας Νάσι, η οποία ταύτιση οδήγησε στο να χάση η αυτοκρατορία έναν μοναδικό ηγέτη σαν τον Ιμπραήμ.

Παρακάτω θα δούμε ποιοί καθοδηγούν την φιλόδοξη σουλτάνα.

Κάθε άνθρωπος, όσο ικανός και να είναι, έχει και ελαττώματα. Άλλα ελαττώματα κοστίζουν ακριβά και άλλα όχι. Το ελάττωμα του Σουλεμάν, κόστισε στους Οθωμανούς πανάκριβα, και έγινε αίτιο της παρακμής και των απωλειών τους. Το ελάττωμά του ήταν η μεγάλη αδυναμία του στο χαρέμι. Στον ποδόγυρο, όπως θα λέγαμε σήμερα.

Στα χρόνια του και εξ αιτίας του, το χαρέμι απέκτησε λόγο στα πολιτικά ζητήματα. 

Οι ευνοούμενες χανούμισες, έφθασαν στο σημείο να διορίζουν κρατικούς λειτουργούς αλλά και να επιτυγχάνουν διάφορα «ρουσφέτια». Αυτή η αδυναμία του, μέσω του δικτύου πρακτόρων, έγινε αμέσως γνωστή στους Νάσι οι οποίοι ήξεραν τα πάντα από πρώτο χέρι. Κυρίως για την Ρωσσίδα Χουρέμ ή Ρωζαλάνα ή Ρωξυλάνη, η οποία ήτο η ευνοουμένη και η οποία ασκούσε τεράστια επιρροή στον σουλτάνο και μέσω αυτού στα πολιτικά πράγματα και επενέβαινε στις αυτοκρατορικές υποθέσεις. Ήταν η πρώτη φορά που Οθωμανός αυτοκράτωρ εδέχετο επιδράσεις και επιρροές από γυναίκα. Και από τότε τους έγινε συνήθεια!!!

Αξίζει να διερευνήσουμε το κατά πόσο οι εβραίοι χρησιμοποίησαν αυτό το ελάττωμα και επηρέσαν τον σουλτάνο μέσω του χαρεμιού.

Η κυρα-Εστέρ

Πολλές εβραίες κυκλοφορούσαν στην αυτοκρατορική αυλή με σκοπό να διδάξουν και να εμπορευθούν. Έκαναν κάθε δουλειά, από μοιρολογήτρες ώς οτιδήποτε μπορεί να πουλήση μια γυναίκα.

Οι χανούμισες τις χρησιμοποιούσαν για να μάθουν να κεντούν και να υφαίνουν, να μακιγιάρονται, να χρησιμοποιούν και να αγοράζουν αρώματα κλπ. Σταδιακά, οι γυναίκες αυτές έγιναν τελείως απαραίτητες στις χανούμισες και δωροδοκούσαν τους ευνούχους φύλακες για άμεση πρόσβαση στα άδυτα του χαρεμιού. Όπως γράφουν οι ιστορικοί εκείνης της εποχής, οι εβραίες αυτές, τις έκαναν ότι ήθελαν αφού μπορούσαν να ικανοποιήσουν κάθε επιθυμία των χανουμισών που ήταν φυλακισμένες σε χρυσό κλουβί. Επίσης, μεταπουλούσαν κοσμήματα και τιμαλφή, τα οποία αγόραζαν από τις χανούμισες σε χαμηλές τιμές. Φυσικά, οι αιχμάλωτες δεν ήξεραν ποτέ τις τρέχουσες τιμές! Στα χρόνια αυτά, η πιό διάσημη εβραία που μπαινόβγαινε στο χαρέμι με σκοπό το κέρδος ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ, ήταν η περίφημη κυρά-Εστέρ.

Άνδρας της ήταν ο ραβίνος Ελιά Χανδαλί, ο οποίος την άφησε χήρα στα 25 περίπου χρόνια της. Κατάφερε και έγινε δεκτή στο χαρέμι και απαραίτητη στις χανούμισες. Τις προμήθευε ότι επιθυμούσαν, τις βοηθούσε στους τοκετούς, μετέφερε κάθε είδους μηνύματα και εθεωρείτο τελείως έμπιστη των γυναικών του χαρεμιού. Χρησιμοποιώντας αυτές τις κοπέλλες, αποσπά πλήρη φορολογική απαλλαγή και εύφημο μνεία από τον ίδιο τον Σουλτάνο, ο οποίος επηρεάζετο από τις γυναίκες του.

Το σουλτανικό φιρμάνει του 1539 απαλλάσσει ακόμη και τους απογόνους της (3 αγόρια) από φορολογία, αλλά, της δίνει το δικαίωμα να έχη απόλυτη νόμιμη πρόσβαση στο χαρέμι. Γνωρίζοντας πολύ καλά την αδυναμία αυτή του σουλτάνου, η κυρά-Εστέρ, δέχεται πλούσια δώρα, διορίζοντας διάφορους σε διάφορες δημόσιες θέσεις, χρησιμοποιώντας την επιρροή των χανουμισών. Έτσι, αποκτά τεράστια οικονομική αλλά κυρίως πολιτική δύναμη, αφού όλοι οι επίσημοι υποκλίνονται μπροστά της, επιζητώντας την εύνοιά της, καθότι όλοι γνωρίζουν πως εναντίωση μαζί της μπορεί να σημαίνει το τέλος τους. Γίνεται χρήσιμη για πολλούς και κυρίως για τον λαό της αλλά και τους Νάσι.

Ο μεγάλος πλούτος της την καθιστά ρυθμιστικό παράγοντα των εβραϊκών κοινοτήτων και οι ραβίνοι χρησιμοποιούν τον νόμο όπως αυτή θέλει...

Ανάμεσα στην κυρά-Εστέρ, τον γιατρό του σουλτάνου και άλλους παρατρεχάμενους της σουλτανικής αυλής, οι Νάσι έχουν πληροφόρηση άριστη σχετικά με ότι θέμα κινείται στην Υψηλή Πύλη. Με αυτό τον τρόπο, διαθέτοντας και πλούσια εμπειρία, καταφέρνουν να σχεδιάσουν με μεγάλη ακρίβεια και ικανότητα, τον τρόπο και χρόνο μεταβιβάσεώς τους στην Κωνσταντινούπολη. Οι μετακινήσεις της οικογενείας συνοδεύονται ....όλως ....συμπτωματικώς- με γεγονότα υψίστης σημασίας.

Ο ΔΙΑΔΟΧΟΣ ΤΟΥ ΣΟΥΛΕΙΜΑΝ

Ο Μωάμεθ Β' ο Πολιορκητής, θεμελιωτής ουσιαστικά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όρισε σαφέστατα τον τρόπο ανακηρύξεως σουλτάνων από τους διαδόχους.

 Συγκεκριμένα, η υποθήκη ή εντολή του έλεγε: «οιοσδήποτε από τους γιούς μου ή εγγονούς μου έρθει στην εξουσία μπορεί να θυσιάση τα αδέλφια του για να εξασφαλίση την ηρεμία του κόσμου». 

Ο Σουλεϊμάν είχε τρία παιδιά, τον Μουσταφά, τον Βαγιαζήτ και τον Σελήμ. Αυτά τα παιδιά μεγάλωναν σε ένα περιβάλον το οποίο διαρκώς τα αξιολογούσε όσον αφορούσε τις ικανότητές τους. Ο αυτοκρατορικός γιατρός και η κυρά-Εστέρ, τα εγνώριζαν άριστα και επίσης τα αξιολογούσαν... Ο πρωτότοκος, ο Μουσταφά, κληρονομικώ δικαιώματι, θα κυβερνούσε και μάλλον θα «θυσίαζε» τ' αδέρφια του.

Ο Μουσταφά, γεννημένος το 1516, ήταν γιός της πρώτης σουλτάνας, της Γκιούλμπαχάρ (Ανοιξιάτικο Ρόδο). Επροορίζετο να διαδεχθή τον πατέρα του. Δεν ήτο ένας τυχαίος άνδρας. Είχε ισχυρότατη προσωπικότητα, ήτο αξιοσέβαστος, πολεμικότατος, και, κατά τα λεγόμενα της εποχής εκείνης, είχε όλα τα προτερήματα του πατρός του χωρίς όμως τα ελαττώματά του. Είχε επιβληθεί στον στρατό, και ελατρεύετο από τον στρατό και τους γενιτσάρους. Το μέλλον της αυτοκρατορίας προεβλέπετο λαμπρότατο, υπό την ηγεσία του.

Ο Σουλτάνος Μουσταφά όμως, δεν θα ήταν το άβουλο πιόνι στα χέρια των δολοπλόκων Νάσι και αυτοί, μέσω του γνωστού κυκλώματος, το εγνώριζαν καλά. Το πρόβλημα θα το μεταφέρουν στην φιλόδοξη και ανόητη Ροξυλάνη. Η οποία, προφανώς επηρεασμένη από τους γνωστούς κύκλους, επείσθη ότι ένα τα δικά της παιδιά έπρεπε να γίνη σουλτάνος. Ένας σουλτάνος βολικός για τις σιωνιστικές επιδιώξεις των Νάσι. Καταφέρνει και πείθει τον ηδυπαθή Σουλεϊμάν ότι ο Μουσταφά συνωμοτεί εναντίον του.

Στην προσπάθειά της συμμετέχει και ο Ρουστάμ Πασάς, τον οποίο αντιπαθούσε ο Μουσταφά και θα τον «απέλυε». Σε μία εκστρατεία κατά των Περσών, το μοιραίο 1553, ο Μουσταφά καλείται στο αυτοκρατορικό κατάλυμα στο Εργελή. Εκεί δολοφονείται, και αμέσως στασιάζουν οι γενίτσαροι, εξαγριωμένοι από την άνανδρη και άδικη δολοφονία. Θαρρεί κανείς ότι διαισθάνθηκαν την τεράστια απώλεια για την αυτοκρατορία.

Με τεράστια δυσκολία και δωροδοκίες καταστέλεται η εξέγερση των γενιτσάρων, αφού όμως στην θέση του Ρουστάμ διορίζεται ο Αχμέτ Πασάς. Ένα από τα δύο παιδιά της Ρωξυλάνης θα γίνη σουλτάνος. Και μετά την έλευση της οικογενείας, το 1533, θα αποφασισθή ποιός από τους δύο που απέμειναν.

Η ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΑΦΙΞΙΣ ΤΩΝ ΝΑΣΙ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

Ενώ αυτά συμβαίνουν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οικογένεια, πλήν του Ιωσήφ ή Ζοάο, στις αρχές του 1533 βρίσκεται στην Ραγκούσα (Ντουμπρόβνικ), όπως είδαμε στο προηγούμενο τεύχος. Εκεί γίνονται δεκτοί με τιμές από την τοπική εξουσία. Το έδαφος είχαν προλειάνει οι τοπικοί αντιπρόσωποι του εμπορικού οίκου των. Ο λόγος της μεγαλοπρεπούς υποδοχής ήτο μόνο οικονομικός. Η Ντόνα Γκρασία είχε εκμισθώσει μια ολόκληρη περιοχή του λιμένος, στην οποία αυτή και πράκτορές της φορτωεκφόρτωναν τεράστιες ποσότητες εμπορευμάτων, αφήνοντας μεγάλα ποσά φόρων εκτελωνισμού και ενοικίων στην πόλη. Το αντάλλαγμα ήταν η συμφωνία για μη κατασχέσεις για κανένα λόγο (π.χ. Ιερά Εξέτασις) και η πληρωμή με 6μηνη εξόφληση. Οι αρχές της Ραγκούσας τίμησαν την συμφωνία τους. Και μάλιστα επέτρεψαν στους αντιπροσώπους της να κατοικούν εκτός της εβραϊκής συνοικίας.

Από την Ραγκούσα, η οικογένεια κατηφορίζει με μεγαλοπρέπεια, στην Θεσσαλονίκη. Η Θεσσαλονίκη, αποτελεί τώρα έναν εβραϊκό μικρόκοσμο, μιάς και υπάρχουν συναγωγές και πρόσφυγες από παντού. Κανείς δεν δούλευε το Σάββατο, τηρώντας τον νόμο. Ούτε και στο λιμάνι κανείς ξεφόρτωνε πλοία αυτή την ημέρα. Υπήρχε εβραϊκή κυριαρχία στην πόλη. Η οικογένεια δημιούργησε συναγωγή στην πόλη και αγόρασε ακίνητα. Στην Θεσσαλονίκη ξεκουράστηκαν αλλά και χρησιμοποίησαν τον χρόνο τους για να προετοιμάσουν την φαντασμαγορική και εντυπωσιακή τους είσοδο στην Κωνσταντινούπολη.

Την είχαν ανάγκη τέτοιου είδους υποδοχή, για να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, να εντυπωσιάσουν τους απολίτιστους Τούρκους, να δώσουν στους εβραίους το μήνυμα ότι ήρθαν οι ηγέτες τους και να γίνουν δεκτοί από τον Σουλτάνο, περίπου σαν αρχηγοί κράτους. Ήταν ένα καλοστημένο παιγνίδι. Και όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη ανταποκρίθηκαν όπως όριζε το σχέδιο. Ακόμη και ο Σουλτάνος, παραμυθιασμένος από τον γιατρό του, πίστευε ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι δέχεται θείο δώρο. Την άνοιξη λοιπόν, η οικογένεια Νάσι, εισέρχεται θριαμβευτικά στην Πόλη. Τέσσερεις καλοδουλεμένες και πανέμορφες άμαξες κουβαλούν τα μέλη της οικογενείας. Ακολουθούν πολλά κάρα με την συνοδεία και τις οικοσκευές. 40 έφιπποι οπλισμένοι άνδρες προστατεύουν την περιουσία.

Οι εβραίοι της Κωνσταντινουπόλεως, παρακολουθούν την «παρέλαση» εκστατικοί. Ήδη η οικογένεια είχε ξοδεύσει αρκετά χρήματα για φιλανθρωπίες, απαραίτητες για την δημιουργία καταλλήλου θετικού κλίματος. Δημιουργήθηκε λοιπόν «αυθόρμητα» κλίμα γιορταστικό εκείνη την ημέρα....Η παρέλαση τερματίσθηκε στην κατοικία-ανάκτορο που πλέον θα αποτελούσε την μόνιμη κατοικία της οικογένειας και ήταν στον Γαλατά ή στο Πέρα. Η κατοικία ήταν σαν ένα μικρό ανάκτορο με μεγάλο κήπο και μαγευτική θέα στην θάλασσα. Σ' αυτή την επιβλητική έπαυλη εδέχοντο υψηλούς ξένους, αξιωματούχους, επισήμους, αντιπροσώπους κλπ και έδιδαν καθημερινώς τροφή σε 80 ζητιάνους. Μπορεί να ήταν ένα σπίτι σε οθωμανικό έδαφος, με κλειστούς δεσμούς με την υψηλή Πύλη, αλλά, οι κάτοικοί του ζούσαν σαν να ήταν δυτικοί και οι υπηρέτες εντύνοντο και εφέροντο αναλόγως. Μιλούσαν μεταξύ τους Ισπανικά και ζούσαν σαν Ιταλοί ή Ισπανοί. Φυσικό επόμενο, διότι δεν ήρθαν εδώ για ποιοτική ζωή αλλά εξ ανάγκης αφ' ενός και λόγω σιωνισμού αφ' ετέρου. Απλώς, έπειθαν τους Τούρκους για το αντίθετο.

Αμέσως επεβλήθησαν ως αρχηγοί των πολυπληθών εβραίων και άρχισαν την σιωνιστική δράση. Επέστρεψαν επισήμως στον ιουδαϊσμό και πήραν πλέον τα εβραϊκά ονόματα Νάσι. Συμπεριεφέροντο περίπου ως αρχηγοί κράτους και συνεχώς περιεβάλοντο από σοφούς, γιατρούς, επισκέπτες, υπηρέτες, συμβούλους κλπ δημιουργώντας την Αυλή τους. 

Ενισχύουν τις ραβινικές σχολές και τις Ιουδαϊκές σχολές. Ακολούθως, η Ντόνα Γκρασία ξεκαθαρίζει το θέμα της περιουσίας της με την ανηψιά της, την Γκρασία σύζυγο Σαμουήλ Νάσι και την μητέρα της. Μετά αρκετές χρονοβόρες προσεγγίσεις, οι ραβίνοι αποφασίζουν να λύσουν την διαφορά υπέρ της Ντόνας Γκρασίας. Όποιος κατέχει χρήματα, όπως φαίνεται, κερδίζει τον νόμο.

Η Οθωμανική Αυλή είχε κάθε συμφέρον να λυθή ευνοϊκά υπέρ της το ζήτημα αυτό, διότι προσέβλεπαν ΑΦΕΛΩΣ στην τεράστια περιουσία της. Ούτε μπορούσαν να διανοηθούν το μέγεθος της ικανότητος και εμπειρίας της οικογενείας στο να επενδύει και να «εξαφανίζει» τα χρήματα. Πάντως, για αρκετό διάστημα μετά την άφιξη της Γκρασίας, τεράστιες ποσότητες ειδών διεκινούντο, μάλλον επιδεικτικά, για να ηρεμήσουν οι αχόρταγοι, αδηφάγοι και άπληστοι Τούρκοι Αξιωματούχοι. Ακόμη και δικά της πλοία είχε η οικογένεια για να μεταφέρη βαμβάκι, μαλλί, πιπέρι και σίτο στην Ευρώπη και κυνηγημένους εβραίους και ρούχα, υφάσματα και άλλα βιομηχανικά είδη στην Τουρκία. 

Το κέντρο των εμπορικών δραστηριοτήτων τους, προς ικανοποίηση των Οθωμανών, μεταφέρθηκε στην Πόλη και τα πρακτορεία τους, με αποκλειστικά εβραίους ως προσωπικό, ευρίσκονται σε όλες τις πόλεις του κόσμου. Φυσικό επόμενο, ο σουλτάνος να εγγυάται προσωπικά όλα τα φορτία. Ετσι, όταν φορτία εχάνοντο ή κάποιοι υπάλληλοί τους ευρίσκοντο αιχμάλωτοι πειρατών, επενέβαινε ο ίδιος ο Σουλτάνος υπέρ αυτών...

Τοιουτοτρόπως, ο πλούτος τους ηύξανε με μεγάλους ρυθμούς.

ΙΩΣΗΦ ΝΑΣΙ Ο ΕΘΝΟΣΩΤΗΡ

Η οικογένεια λοιπόν συνεχίζει το έργο της με ασφάλεια. Ο Ζοάο Μιγκέζ ή Ιωσήφ Νάσι είχε παραμείνει για δουλειές στην Ευρώπη. Η απόφασίς του γιά εγκατάσταση στην Πόλη ήταν γνωστή. Απέμενε, η οικογένειά του να προλειάνη το έδαφος για την μεγαλοπρεπή και φαντασμαγορική έλευσή του, και την δημιουργία «θρύλου» γύρω απ' το όνομά του, για να πιστέψουν οι άξεστοι Οθωμανοί ότι έρχεται ο Σωτήρ.

Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ευρίσκετο στην επεκτατική της ακμή. Ο στρατός ήταν μάχιμος και ετοιμοπόλεμος, υποσχόμενος θριάμβους. Ο Σουλεϊμάν ήταν σε διαρκή πολεμική ετοιμότητα με τις χριστιανικές δυνάμεις της Δύσεως. Ήταν μία αντιπαλότητα που πιθανώς να είχε απρόβλεπτες συνέπειες και που επέβαλε συμμαχίες σαν αυτή με την Γαλλία. Σαφώς χρειζόταν έμπειρους και ικανούς συνεργάτες-πολιτικούς σαν τον άτυχο ελληνικής καταγωγής Ιμπραήμ. Εκλείποντας ο Ιμπραήμ, αφήνει χώρο σε κάποιον σαν τον Νάσι.

Κάθε πληροφορία και γνώση περί των ικανοτήτων, δυνατοτήτων, αδυναμιών, πολιτικής καταστάσεως, εθνικών στόχων, οικονομικής βάσεως και στρατιωτικής ισχύος των αντιπάλων είναι απαραίτητη για τους Οθωμανούς. Οι Οθωμανοι γνωρίζουν την διαφορετικότητά τους απ' τους δυτικούς σε όλους τους τομείς και χρειάζονται έναν "δυτικότροπο", ο οποίος θα τους βοηθά να κατανοούν την δύση.

Για όλα τα παραπάνω, παρουσιασμένα με δραματικούς τόνους και εμφατικά στον Σουλτάνο, πείθουν ότι ο Νάσι θα καλύψη όλα τα κενά. Πράγματι, φαίνεται ότι οι υπηρεσίες ενός ανδρός ο οποίος είναι φίλος του αυτοκράτορος των Γάλλων, ιππότης κεχρισμένος από τον ίδιο τον αυτοκράτορα των Αψβούργων, γνώστη όλων απολύτως των βασιλικών αυλών και των οίκων των ευγενών της Ευρώπης, με την μοναδική ικανότητα να ελίσσεται ανάμεσά τους και να τους έχει όλους δεμένους με εξαρτήσεις κυρίως οικονομικές, είναι σαν δώρο εξ ουρανού.

Αν δε, σε όλα αυτά προσθέσουμε το ότι οι Νάσι παρουσιάζονται στην Κωνσταντινούπολη σαν κυνηγημένοι, η εμπιστοσύνη των Οθωμανών σε αυτούς είναι απόλυτη διότι θεωρούν δεδομένο τον πατιωτισμό των μια και δεν μπορούν να έχουν άλλη πατρίδα. Αυτές οι πεποιθήσεις των Οθωμανών όμως, εξυπηρετούν απόλυτα τις σιωνιστικές επιδιώξεις των ικανοτάτων ραδιούργων Νάσι. Οι οποίοι εξ άλλου, δεν θα αφήσουν καμμία ευκαιρία χαμένη για να εκδικηθούν τις χριστιανικές δυνάμεις για την συμπεριφορά τους έναντι των εβραίων. Η εκδικητική αυτή μανία, θα συντελέση σε ένα ποσοστό, στην καταστροφή τους.

Επομένως, με την έλευση του «εθνοσωτήρα» Νάσι, και οι Οθωμανοί αλλά και η οικογένεια, ο καθένας γιά δικούς του λόγους, είναι απόλυτα ευχαριστημένοι και ικανοποιημένοι. Οι πιθανοί ουσιαστικοί αντίπαλοί τους, οι οποίοι θα είχαν αντιληφθεί τις πραγματικές προθέσεις τους, ο Ιμπραήμ Πασά και ο πανάξιος διάδοχος Μουσταφά -όλως ....συμπτωματικώς!!!- είναι νεκροί. Ο δρόμος λοιπόν είναι ανοικτός

ΟΙ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ

Δεν θα έφευγε όμως και το τελευταίο μέλος της οικογενείας από την Ευρώπη, πριν ρίξει τον σπόρο γιά ένα κανονικό ευρωπαϊκό ανακάτωμα. Όλως συμπτωματικώς, τα ευρωπαϊκά μεταρρυθμιστικά κινήματα, του Λουθήρου, του Ζβίγγλιου και του Καλβίνου, ανδρώνονται μετά το 1515, επί μεσουρανήματος των Νάσι. Ο Λούθηρος και ο Ζβίγγλιος εκλείπουν σχετικά νωρίς από το προσκήνιο.

Ο πρώτος το 1546 και ανεκάτωσε την καρδιά της αυτοκρατορίας των Αψβούργων και ο δεύτερος το 1531 αφήνοντας έργο στην Ελβετία. Απομένει λοπόν ο Καλβίνος, ο οποίος θα λειτουργήση στην Ελβετία αρχικώς και αργότερα κυρίως στην πρωτεύουσα των χριστιανών κρυφο-εβραίων την Αμβέρσα, στον βορρά της Γαλλικής Αυτοκρατορίας. Παραμένει μυστήριο το πού βρέθηκε χρηματοδότηση για την εξάπλωση του Καλβινισμού μέσω μεγάλου αριθμού ιεροκηρύκων, σταλμένων απ' τον ίδιο σε όλον τον κόσμο.

Στο έργο των μεταρρυθμιστών, οι εβραίοι βρήκαν έναν σύμμαχο (ή ταύτιση συμφερόντων). Ως γνωστόν, οι μεταρρυθμισταί δημιουργήθηκαν και απέκτησαν οπαδούς, διότι ξεκίνησαν πολεμική κατά του Πάπα και της τελείως διεφθαρμένης Καθολικής Εξουσίας. Συγκεκριμένα, η αντίδρασίς τους ξεκίνησε από τα γελοιωδέστατα παπικά «συγχωροχάρτια». Με ενθουσιασμό λοιπόν οι εβραίοι, ταλανισμένοι από την μη ανοχή των καθολικών καθώς και την τραγική Ιερά Εξέταση, παρακολουθούν την χριστιανική διαμάχη.

Δεν είναι όμως η διαμάχη η οποία τους ενδιαφέρει πρωτίστως. Πολύ περισσότερο τους ενδιαφέρει το ίδιο το περιεχόμενο της μεταρρυθμιστικής διδασκαλίας. Όπως ήδη γνωρίζουμε, οι εβραίοι εξαναγκάσθηκαν να γίνουν χριστιανοί στα φανερά για να μείνουν στην χριστιανική Ευρώπη. Στα σπίτια τους, όσο ήτο δυνατόν, διετήρουν την εβραϊκή πίστη.

Σαν χριστιανοί, ήταν υποχρεωμένοι, για να μην δίδουν υποψίες, να τηρούν με ευλάβεια και άψογη τυπικότητα το τελετουργικό της Καθολικής εκκλησίας. Αυτό το τελετουργικό περιελάμβανε πράγματα τελείως αντίθετα αλλά και βλάσφημα για τους Ιουδαίους. Για παράδειγμα, η αναπαράστασις φυσικών προσώπων, όπως εικόνες και αγάλματα, είναι τελείως απαγορευμένα στους Ιουδαίους. Γι' αυτό και δεν είχαν καμμία σχέση, σαν λαός, με τις εικαστικές τέχνες, (έως ότου ανεκάλυψαν την «μοντέρνα τέχνη», μέσω Γκούγκενχάιμ, για να μπορούν να εκφράζονται, έστω θολά).

Επίσης, σαν χριστιανούς, θα τους εξυπηρετούσε αν δεν υπήρχαν τα πατερικά κείμενα, οι βίοι των Αγίων κλπ. Ακριβώς όλα αυτά που έθιγαν τους κρυφο-εβραίους χριστιανούς ήρθαν να καταργήσουν οι μεταρρυθμίσεις. Σαφέστερα, καταργούν τις εικόνες-αγιογραφίες και τα αγάλματα, χρησιμοποιούν ΜΟΝΟ την παλαιά και κενή διαθήκη, «αποκαθηλώνουν» τους Αγίους, καταργούν τα μυστήρια κρατώντας μόνο την βάπτιση και την κοινωνία, (όχι όμως με το νόημά της), δεν αποδέχονται «ιερά» λείψανα, δεν τηρούν τυπικά, όπως νηστείες κλπ αλλά, και καταδικάζουν τα καλογερικά τάγματα και τον μοναχισμό. Επίσης καταργούν την ιερότητα της Κυριακής. Καταλήγουν δε σε έναν ιουδαιοχριστιανισμό ο οποίος είναι ουσιαστικά γνήσιος ιουδαϊσμός σύν κενή διαθήκη.

Έτσι, οι κρυφο-εβραίοι χριστιανοί που θα τους υποστηρίξουν, θα είναι κοντά στην επιθυμητή πίστη τους. Στην αρχή των μεταρρυθμιστικών κινημάτων, αρκεί και μόνον η χρηματοδότησις των μεταρρυθμιστών, πράγμα που αν επικρατούσε θα ανκούφιζε πραγματικά τους εβραίους. Και, όλως συμπτωματικώς, οι μεταρρυθμισταί επεκράτησαν.

Πρέπει, έχοντας εμβαθύνει στα παραπάνω, να μελετήσουμε ένα χαρακτηριστικό φαινόμενο, το οποίον καθορίζει τον εβραϊκό τρόπο δράσεως.

Το 1992, «γιορτάσθηκαν» παγκοσμίως, τα 500 έτη του διωγμού των εβραίων απ' την Ισπανία. Στην αρχή της σειράς των άρθρων είδαμε ότι ο διωγμός ήτο καθαρά θρησκευτικός. Πράγματι, όποιος εβαπτίζετο, ΔΕΝ ΕΔΙΩΚΕΤΟ. Οι εβραίοι υπέστησαν τα πάνδεινα για την διατήρηση της πίστεώς των. Έχουμε περιπτώσεις αυτοκτονιών και θυσιών για να αποφύγουν υποχρεωτική αλλαγή πίστεως. Έφθασαν στο σημείο να εξισώνουν τον γενιτσαρισμό των Οθωμανών, με την αρπαγή κάποιων παιδιών εβραϊκών οικογενειών, μόνο στην Πορτογαλία, με σκοπό να γαλουχηθούν χριστιανικά, γιά να τονίσουν την φρίκη του παιδομαζώματος.

Γεγονός είναι ότι εδιώχθησαν αμείλικτα και επεβίωσαν σαν εβραίοι, μόνο χάρις στην ικανότητα της φυλής τους. Χάρις δε στους Νάσι, οι διωγμένοι έβρισκαν δουλειές, μετανάστευαν στην Τουρκία και είχαν παντού στηρίγματα μέσω του πολιτικο-εμπορικού δικτύου του Οίκου Μεντέζ. Ένα μεγάλο μέρος των διωγμένων, είδαμε ότι εγκατεστάθη στην Αμβέρσα. Αργότερα, η Αμβέρσα γίνεται Καλβινικό κέντρο. Επικεφαλής του Καλβινικού κινήματος στις Κάτω Χώρες, με κατάπληξη βλέπουμε να είναι οι κρυφο-εβραίοι.

Ηγέτης είναι κάποιος Μάρκος Περέζ από Σαραγόσσα, του οποίου ο πατέρας, Λούης Περέζ, πρωτοστατούσε εξ αρχής. Γνωρίζουμε σαν ηγετική μορφή τον επίσης κρυφο-εβραίο Μαρτίν Λοπέζ ντε Βιλλανουέβα (θείος του μεγάλου «Γάλλου» λογοτέχνη Μισέλ ντε Μονταίν).

Ο προβληματισμός που προκύπτει αυθόρμητα είναι ότι άν ήθελαν να είναι χριστιανοί θα ζούσαν στην Ισπανία, χωρίς διωγμούς, προπηλακισμούς, εξευτελισμούς, μετακινήσεις, κυνηγητά καί θα κρατούσαν τις περιουσίες τους και δεν θα τολμούσε να τους βλάψη κανείς. Όμως, χρηματοδότησαν αλλά και εστήριξαν με δικούς τους ανθρώπους μία νέα αίρεση-θρησκεία, ΘΥΣΙΑΖΟΝΤΑΣ στον βωμό του εθνικού συμφέροντος κάποιους δικούς τους ανθρώπους.

Δηλαδή, όταν απεφασίσθη ότι το εθνικό συμφέρον επέβαλε την υπέρτατη θυσία, της ΑΠΟΚΟΠΗΣ από τον εβραϊσμό, κάποιοι ΘΥΣΙΑΣΘΗΚΑΝ.

Αυτό είναι εκπληκτικό, και κάνει κάποιον να αναρωτηθή άν οι εβραίοι ξαναδημιούργησαν θρησκείες ή αιρέσεις και στο παρελθόν, ΘΥΣΙΑΖΟΝΤΑΣ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ εφ' όσον το επέβαλε το γενικό εθνικό συμφέρον.....

Τέλος πάντων, αυτό ήταν το κλίμα της εποχής που δημιούργησαν και εκμεταλλεύθηκαν οι Νάσι πριν εγκατασταθούν πλησίον του Ισραήλ. Ώσπου ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, και, αφού τακτοποιήθηκαν όλες οι υποθέσεις κατά τον ευνοϊκότερο τρόπο, στις αρχές του 1554, ο Ζοάο Μιγκές ή Ιωσήφ Νάσι, εισέρχεται, ως αρχηγός κράτους, στην Κωνσταντινούπολη.

Μόνο οι εξ επαγγέλματος ιστορικοί αρνούνται να προβάλλουν αυτή την ιστορία. 

Διότι επάγγελμα σημαίνει εξάρτησις και το σιωνιστικό πλέγμα εξαρτήσεως απλώθηκε στην υδρόγειο σαν τεράστιο χταπόδι.....

www.tetraktys.org

http://dia-kosmos.blogspot.gr/2013/12/blog-post_2343.html