Το κατεξοχήν περί ελευθερίας έργο είναι ο Καπετάν Μιχάλης που φέρει τον χαρακτηριστικό υπότιτλο Ελευθερία ή θάνατος.
Το μυθιστόρημα γράφτηκε σε μια κρίσιμη περίοδο για την Ελλάδα, από το 1944 ως το 1951, μετά από ένα τραγικό εμφύλιο πόλεμο και αναφέρεται σε μια από τις τελευταίες εξεγέρσεις της Κρήτης, με στόχο την ενσωμάτωσή της με τον ελεύθερο μητρικό κορμό.
Όμως τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων που εξακολουθούσαν να αντιμετωπίζουν το Κρητικό ζήτημα ως πιόνι στη σκακιέρα των συμφερόντων, δεν συνέπιπταν με τους πόθους και τις ελπίδες των Κρητικών.
Βλέπετε, οι Κρητικοί δεν πολεμούσαν απλά για την επιβίωσή τους.
Εκείνο που κρινόταν από το λυσσαλέο αγώνα κατά του καταχτητή ήταν η επιβίωση ενός πολιτισμού που παρέμεινε ζωντανός παρά τους αιώνες δουλείας που υπέστη.
Μα πάνω απ’ όλα, η επιβίωση ενός ξεχωριστού τρόπου να ζεις, να στοχάζεσαι, να υπάρχεις!
Έτσι το πάθος για ελευθερία και ένωση θα οδηγήσει μια χούφτα φλογερών αγωνιστών της ανατολικής Κρήτης να κηρύξουν με ψήφισμά τους (6 Μαΐου 1889) την πολυπόθητη Ένωση με την Ελλάδα.
Φυσικά, η κίνηση αυτή θεωρήθηκε ανεπίτρεπτη από την ευρωπαϊκή διπλωματία και την κυβέρνηση Τρικούπη.
Όπως ήταν αναμενόμενο οι επαναστάτες αποκηρύχθηκαν και εκδόθηκε ένταλμα σύλληψής τους.
Πάνω από 800 οπλαρχηγοί πρόκριτοι συνελήφθησαν κι άλλοι τόσοι φυγοδικούσαν στα Λασιθιώτικα βουνά, εκεί που από την εποχή της Βενετοκρατίας είχαν ξεκινήσει οι μεγάλες επαναστάσεις των Κρητών κατά της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας.
Οι καταδίκες σε θάνατο περίμεναν όσους είχαν αναμειχθεί στο κίνημα αυτό, που θα σηματοδοτήσει μια από τις τραγικότερες περιόδους της κρητικής Ιστορίας και θα σφραγιστεί με ένα ακόμη λουτρό αίματος στο μεγάλο Κάστρο, το σημερινό Ηράκλειο.
Ουδέποτε, αναφέρει ο ιστορικός Μουρέλλος, ο Κρητικός δεν είχε υποστεί τόσους εξευτελισμούς, τόσα δεινά και ουδέποτε μετάνιωσε τόσο, για το ότι τελικά είχε συμμορφωθεί στις ευρωπαϊκές δυνάμεις, χωρίς να επιχειρήσει μια περισσότερο συντονισμένη πολεμική ενέργεια.
Αποκαλυπτικό για τη στάση των Μεγάλων Δυνάμεων είναι το γεγονός ότι ενώ στάθηκαν αδιάφοροι για τις σφαγές του κρητικού λαού και τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης του πληθυσμού, καθ’ όλη τη διάρκεια της τουρκικής κατοχής, θα θορυβηθούν μονάχα όταν θα χτυπηθούν Βρετανοί στρατιώτες στο Μεγάλο Κάστρο, κατά τη διάρκεια της μεγάλης σφαγής. Τότε και μόνο τότε η Ευρώπη θα πάρει αποφάσεις που θα οδηγήσουν, τελικά, την Κρήτη στην Αυτονομία.
<<<<<>>>>>
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας και το σχόλιό σας. Παρακαλούμε να γράφετε με ελληνικούς χαρακτήρες. Σχόλια με τα λεγόμενα γκρίκλις θα διαγράφονται.